Zwarte Gat?

Na zes en een halve week knallen is er dan ineens (onderbroken met de normale routine van twee dagen per week werken) een gat. Vrijheid, zouden sommige mensen het zeggen. Maar Dennis zei van de week heel toepasselijk: "Ik zat op de bank en bedacht me ineens dat ik niks te doen heb."

Zo voelt het voor mij ook een beetje. Ik heb niets te doen! En dan zit je ineens met jezelf. Opgescheept, zo zou ik het niet willen noemen, maar dan moet je jezelf een beetje vermaken. Biosje pakken, boekje lezen, vrienden bellen, koffie leuten. Gatverdamme! Ik vind het maar niks. Nog niet, mind you. Ik ben gewoon ontzettend aan het afkicken en aan de vakantie aan het wennen. Dat kan zomaar drie weken gaan duren. Stel ik me aan, zegt u? Ja, misschien. Maar als ik eventjes mijn agenda terugsla en mijn schema van de afgelopen weken zie, dan gaat mijn adrenaline nog pompen. Mijn hemel, in een paar weekjes twee voorstellingen in elkaar zetten, acht optredens gehad (Woyzeck een keer, Hotel de Paris een paar keer, de Wasps in Amsterdam, de Nieuwe Oogst), laatste lessen van school, werken werken, mijn hoofd tolt er nog van. Wat een heerlijke tijd.

En na hard werken is het goed rusten. Ik rust op een paar van de kleine lauweren die mij ten deel zijn gevallen. Wat is het waanzinnig om van zoveel mensen zoveel positiviteit te krijgen in zo'n korte tijd. Enthousiaste mensen bij Hotel de Paris, enthousiaste mensen in Amsterdam, enthousiaste mensen bij Woyzeck, enthousiaste mensen bij de Nieuwe Oogst. Je gaat zomaar denken dat je talent hebt.
Maar die zin zegt het eigenlijk al: enthousiaste mensen. Ik wil podiumkunstenaar worden en dan zijn de mensen die je komen bekijken van onschatbare waarde. Je kunt jezelf ontzettend interessant vinden, maar als het publiek het niks vindt, of erger nog niet komt opdagen, dan blijf je heel alleen over. Dus daarom ben ik zo dankbaar voor al die mensen, bekend en onbekend, die zijn komen kijken. Die hun geest een paar minuten openstellen om mijn gedachtegoed erin te laten komen. En die daarna zelfs even met me komen praten erover. Dat is waar je het voor doet. De reacties van mensen.

En ja, dat moet ik de komende weken even missen. Eventjes op mezelf teruggeworpen. Wat prima is. Ik heb mezelf genoeg te vertellen. Even opladen voor het derde jaar. Het derde jaar van de nog steeds voortdurende droom. Ik hoop dat ik volgend jaar net zoveel publiek mag hebben.

E(conomische)K(risis)

Ineens lijkt het EK wel te gaan over de crisis. Landen die doorgaan naar de kwartfinale worden afgemeten aan hun financiële situatie (Griekenland? Dat kan nooit!) en landen die uitgeschakeld zijn zullen financieel ook wel niet zo lekker lopen (Nederland eruit? Ja, dat zat eraan te komen).

Als je het zo bekijkt klopt het dat Ierland er na twee wedstrijden al genadeloos uit geflikkerd is. Aan de andere kant klopt het van geen kanten dat Spanje het zo goed doet. Net zoals het feit dat Oostenrijk, een stabiele factor in de Eurozone, niet eens meedoet!

Zo zie je maar, sport en economie gaan slecht samen. Jongens die miljoenen verdienen, kunnen niet eens een potje voetbal winnen van een stelletje slecht georganiseerde Denen. Nee, want dan ligt het ineens aan het zwarte shirt. Dat is in de geschiedenis al vaker de boosdoener gebleken. Ik kan dan alleen maar met mijn hoofd tegen een muur aan beuken. Zo zielig!

Waar ik wel verbolgen over ben, is de arrogante houding van Van Marwijk. Zelfs ik als podiumkunstenaar-in-wording weet dat je constant moet veranderen. Je moet jezelf elke dag opnieuw uitvinden. Drijven op wat je al bereikt hebt is een bizarre onderschatting. Ik las in de NRC Weekend dat de afgelopen twee jaar de positie van Mark van Bommel niet ter discussie gestaan heeft. Dat vind ik opmerkelijk. Dat betekent dat die jongen dus sinds de WK-finale hetzelfde gedaan heeft. Ja, geen wonder dat hij nu op alle vlakken voorbij gesneld wordt. Het is 2012, niet 2010! Jezelf opnieuw uitvinden, je systeem aanpassen, nieuw bloed inbrengen, posities hardop ter discussie stellen.

Uiteraard ben ik één van die vele stuurlui, maar in dit opzicht moet je dit toch met me eens zijn. Stilstand is achteruitgang.

En geen punten halen op een EK is een mooie bodem voor over twee jaar. Want nu moet er iets veranderen.

Paginagroots

Op 10 juni heb ik opgetreden bij Paginagroots. Hier mijn tekst van dit event:

Ik zou moeten schrijven. Maar mijn pen zweeft boven het papier en het enige dat in mijn hoofd zit, alsof het een boek van Charles Bukowski is:

Ik moet steeds denken aan dat meisje. Dat bebrilde blonde blauwogige meisje met die krullen, die glimlach, dat heerlijke lijf en de volkomen onaantastbaarheid van haar bestaan, waar ik niet bij kan komen. Ik denk aan een ander meisje. Zij woont enorm ver weg, heeft een schattig snoetje met een ringetje door haar neus; heeft prachtig bruin haar, houdt net zoals ik van Muse, en schrijft me altijd prachtige brieven met lieve woorden. Een volgend meisje knalt daar tussendoor. Met haar een kortstondige stomende affaire gehad waar ik op dit moment geen gedachten aan vuil wil maken! Hallo, ik wil me focussen! Maar voordat ik mezelf op mijn kop heb gegeven voor de vorige gedachtes, komt een nieuw meisje de hoek om rollen. Nee hè, niet mijn ex… Daar zit ik nu echt even niet op te wachten. Hoe los je die gedachte op? Nieuw meisje! Die ene roodharige schoonheid met de sproetjes en de schaterlach die de ramen doet trillen. Waarom was ook weer… oh ja, die is pot geworden. Wat zei Oscar Wilde ook alweer? “Women are made to be loved, not understood.” Ja, die spreuk gaat wel op binnen mijn romantische escapades. Stop, Thijs, focus! En die pen blijft maar boven het papier zweven, alsof er een magnetisch veld tussen zit.

Maar dat ene moment… Dat moment dat de punt van de pen pijnlijk het papier raakt. En de pen begint te bewegen. Te zwieren, te zwerven, te hakkelen, te prikken. Alle gedachten over vrouwen lossen op. Ik zing. Ik durf de liefde te bedrijven met het papier. De omgeving is alleen nog lucht. Een beetje zuurstof. En centimeter voor centimeter ontstaat er iets. Er ontstaat een verhaal. Een gedicht. Een spinsel. Een aforisme. Misschien een toneelscène! Mocht ik bij herlezing walgen van hetgeen op papier staat, op dit moment is me dat om het even. De sterren trekken gelijk, de zon draait overuren, de Verlichting (hoofdletter V) vloeit als de Niagara uit mijn brein. Genialiteit! In mijn geest verschijnen beelden. Ik op boektours, borsten signerend, ik in Zweden als ik de Nobelprijs voor de Literatuur in ontvangst neem, ik die bij De Wereld Draait Door Nico Dijkshoorn op zijn nummer zet (mag ik dat zeggon, ja dat mag ik zeggon); ik die als popster mijn boeken aanprijs over de hele wereld. Onoverwinnelijk!

Na een aantal minuten in zalige onwetendheid raakt de realiteit me weer. Als een klap in het gezicht. Dit keer geen vrouwen. De jaarnota van de elektriciteit. De kou die zich in mijn huis begint te manifesteren. De inkt uit mijn pen die op raakt. Mijn tranende ogen, omdat ik mijn bril vergeten ben op te zetten. Kramp in mijn vingers. Terwijl ik mijn hoofd in mijn hand laat rusten schiet me ineens iets te binnen. Hoe laat is het? 15:05. Shit, sollicitatiegesprek vergeten! Verdomme!

Ik doe verwoede pogingen om weer te schrijven. Geen pen, dan maar met een potloodje. Maar het gaat niet. Het lukt niet. Zelfs mijn personages lijken me vanaf het papier toe te roepen: “Dude, give it up!” Ik wil het potlood in twee stukken breken en weggooien.

Ik open de laatste pagina van mijn boekje. En dit is wat ik spel.

F-R-U-S-T-R-A… krak!

Mijn punt breekt af.