Paginagroots

Op 10 juni heb ik opgetreden bij Paginagroots. Hier mijn tekst van dit event:

Ik zou moeten schrijven. Maar mijn pen zweeft boven het papier en het enige dat in mijn hoofd zit, alsof het een boek van Charles Bukowski is:

Ik moet steeds denken aan dat meisje. Dat bebrilde blonde blauwogige meisje met die krullen, die glimlach, dat heerlijke lijf en de volkomen onaantastbaarheid van haar bestaan, waar ik niet bij kan komen. Ik denk aan een ander meisje. Zij woont enorm ver weg, heeft een schattig snoetje met een ringetje door haar neus; heeft prachtig bruin haar, houdt net zoals ik van Muse, en schrijft me altijd prachtige brieven met lieve woorden. Een volgend meisje knalt daar tussendoor. Met haar een kortstondige stomende affaire gehad waar ik op dit moment geen gedachten aan vuil wil maken! Hallo, ik wil me focussen! Maar voordat ik mezelf op mijn kop heb gegeven voor de vorige gedachtes, komt een nieuw meisje de hoek om rollen. Nee hè, niet mijn ex… Daar zit ik nu echt even niet op te wachten. Hoe los je die gedachte op? Nieuw meisje! Die ene roodharige schoonheid met de sproetjes en de schaterlach die de ramen doet trillen. Waarom was ook weer… oh ja, die is pot geworden. Wat zei Oscar Wilde ook alweer? “Women are made to be loved, not understood.” Ja, die spreuk gaat wel op binnen mijn romantische escapades. Stop, Thijs, focus! En die pen blijft maar boven het papier zweven, alsof er een magnetisch veld tussen zit.

Maar dat ene moment… Dat moment dat de punt van de pen pijnlijk het papier raakt. En de pen begint te bewegen. Te zwieren, te zwerven, te hakkelen, te prikken. Alle gedachten over vrouwen lossen op. Ik zing. Ik durf de liefde te bedrijven met het papier. De omgeving is alleen nog lucht. Een beetje zuurstof. En centimeter voor centimeter ontstaat er iets. Er ontstaat een verhaal. Een gedicht. Een spinsel. Een aforisme. Misschien een toneelscène! Mocht ik bij herlezing walgen van hetgeen op papier staat, op dit moment is me dat om het even. De sterren trekken gelijk, de zon draait overuren, de Verlichting (hoofdletter V) vloeit als de Niagara uit mijn brein. Genialiteit! In mijn geest verschijnen beelden. Ik op boektours, borsten signerend, ik in Zweden als ik de Nobelprijs voor de Literatuur in ontvangst neem, ik die bij De Wereld Draait Door Nico Dijkshoorn op zijn nummer zet (mag ik dat zeggon, ja dat mag ik zeggon); ik die als popster mijn boeken aanprijs over de hele wereld. Onoverwinnelijk!

Na een aantal minuten in zalige onwetendheid raakt de realiteit me weer. Als een klap in het gezicht. Dit keer geen vrouwen. De jaarnota van de elektriciteit. De kou die zich in mijn huis begint te manifesteren. De inkt uit mijn pen die op raakt. Mijn tranende ogen, omdat ik mijn bril vergeten ben op te zetten. Kramp in mijn vingers. Terwijl ik mijn hoofd in mijn hand laat rusten schiet me ineens iets te binnen. Hoe laat is het? 15:05. Shit, sollicitatiegesprek vergeten! Verdomme!

Ik doe verwoede pogingen om weer te schrijven. Geen pen, dan maar met een potloodje. Maar het gaat niet. Het lukt niet. Zelfs mijn personages lijken me vanaf het papier toe te roepen: “Dude, give it up!” Ik wil het potlood in twee stukken breken en weggooien.

Ik open de laatste pagina van mijn boekje. En dit is wat ik spel.

F-R-U-S-T-R-A… krak!

Mijn punt breekt af.