Dag 2009

Een jaar waarin de volgende dingen gebeurden.

2009 was het internationale 'Jaar van de Astronomie'.
2009 was het internationale 'Jaar van de natuurlijke vezels'.

Michael overleed.

Obama president werd.
Obama de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

Dirk kreeg de schop.
En geen Nobelprijs.
Wel een landstitel.

Totale eclips, in Azië en de Pacific.

Gedonder bij de klimaatconferentie.

This Is It in de bios.

Roman Polanski wordt, na zijn pedofiele daad van een kwart eeuw terug, eindelijk gepakt.

Patrick Swayze overleed.

Murakami publiceert zijn nieuwste boek, 1Q84.

Mickey Rourke wint Golden Globe en BAFTA voor The Wrestler.
Geen Oscar.
Suf.
Sean Penn wel. Voor Milk. Ook suf.

Watchmen in de bios.
Ik met Charles in IMAX gezien. Te gruwelijk.

Ik werd 22.

Ik sloot mijn derde jaar af.

Ik begon mijn vierde jaar.

Ik ging met Pauline naar Brussel.
Met m'n pa naar Berlijn.

LA Lakers worden kampioen. Terecht.

Barça wint de Champions League.

Van Rompuy wordt president van Europa. Big Bo$$.

The Road, boek van Cormac McCarthy, wordt verfilmd en uitgebracht.

Brittany Murphy overleed.

Les Paul overleed.

Rio wordt de plek waar in 2016 de Olympische Spelen gehouden worden.

En er zijn nog vele andere dingen gebeurd. Die ga ik niet noemen. Noem die zelf maar.

Lezers, bedankt voor een jaar commentaren, lezen en misschien een glimlach op het gezicht. Ik hoop in goede moed volgend jaar weer te mogen bloggen!

Greetings!

Yes I Can

Suck that up!

1000 pieces, in 10 uur tijd. Nostalgie!

Sezuan

Nu de vakantie van start is gegaan, kan ik weer eens rustig zitten en een berichtje schrijven. Daarnaast ben ik al 2 dagen ziek, nu aan de beterende hand, dus reden te meer (lees: tijd te over) om dit eens te doen.

We hebben vorige week, zoals sommigen al weten, Sezuan opgevoerd. Let wel, het stuk De Goede Mens van Sezuan van Bertolt Brecht. Na alle stress van de repetities is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Het publiek was enthousiast, mijn spelers deden hun uiterste best en genoten van het stuk en het was een leuke ervaring. Ook voor het eerst als regisseur. Wat een taak is dat zeg! Ik heb ineens zoveel respect voor regisseurs die ondanks alles hun 'cool' bewaren en alles stapje voor stapje doen. Daar komt nog bij, ik had voor dit stuk dus maar 5 weken, waarvan we er misschien in totaal 7 dagen echt hebben gerepeteerd. Maakt niet uit, het is allemaal goed gekomen.
Op de dag van de voorstelling waren we om 9 uur present. Ik was helemaal op van de stress en liep eigenlijk de hele dag op mijn tenen. Rond een uur of 10 begonnen we met de zogeheten 'technische' doorloop. Ik was intussen gebombardeerd tot 'backstage-bitch', wat in het amateurtoneel de term voor toneelmeester is. De doorloop was urenlang bikkelen en we hebben uiteindelijk net voor de geplande tijd van de generale alles af gekregen. Toen begon de generale repetitie, wat een chaos was (zoals het hoort!!!)
Mijn typetje 'Mike de Boer' werd me niet in dank afgenomen, het bleek een te grote stijlbreuk. In overleg hebben we er toen een strenge Duitser van gemaakt die het stuk aan elkaar moest praten (we speelden het stuk in 3 delen, elk deel werd door een andere groep gespeeld, dus enigszins verwarrend soms). Met een leren jas aan en een grote bril op, leek ik wel een beetje op de heer Brecht zelf. Toen ik van mijn docent scenografie ook nog hoorde dat Brecht een hele strenge man was, was het plaatje rond. Weer wat gered.

Toen de generale klaar was, na 2 uur of wat, was het al bijna tijd voor show nummer 1. Om 16:00 uur sharp gingen de deuren open en werd het publiek naar binnen gebracht. 24 man sterk. Viel tegen.
De tweede show, die om 20:00 uur begon, had echter 57 man. Opgeteld: 81 mensen hebben het gezien. We moesten 60 kaarten verkopen om de financiën eruit te krijgen, dus dat is in elk geval gelukt.

Mensen van de minor dramaproducties, en dan in het bijzonder groepje 3, jullie hebben het fantastisch gedaan. Mooie ervaring!

Nieuw

Zoals de meesten inmiddels hebben gezien/gehoord/gelezen heb ik een nieuwe mobiel, een classy stijlvolle Nokia E71.

Genieten, dat kan ik je wel vertellen. Internet-abo? Welnee, ik zit op mijn wlan lekker thuis op internet. Vet relaxed. Daarnaast ben ik momenteel bezig met 2 projecten vanuit school. Ik heb een 'stage' waarbij ik een voorstelling moet maken. Binnen school maken we nu ook een productie. Bertolt Brecht, wordt heel tof. Binnenkort meer.

zonder titel #3

Shit is aan. Zondag 22 november. Met Petra.

N.Y.

Ze noemen het wel 'legendarisch'. Het wordt ook geroemd als de beroemdste track van Nas die nooit een single is geweest. De sample is zo herkenbaar, dat niemand weet dat de oorspronkelijke track 'Mind Rain' is van Joe Chambers. Het is een track die bijna het anthem is geworden van een generatie rappers uit New York.

'N.Y. State of Mind' van Nas. Album Illmatic. 1992.

Nu is er een klein talentje, ergens in Rotterdam, die het lef heeft om de instrumentale versie van de track te pakken, een tekst te schrijven en die eroverheen te gooien.

Hij stuurt me gisteravond de link, met het bericht: "Hey, mijn eerste track. Luister even."

En luisteren deed ik. Hasn't been out of my ears for hours. In de playlist staat de teller inmiddels op 20 en die zal nog wel even oplopen. Ik heb hem gisteravond meteen gevraagd of ik het de ether in mocht schoppen, waar hij in principe geen bezwaar tegen had.

Dus ladies and gentlemen, allow me to introduce, a new star in the Rotterdam music scene:

DIVERSITY
Klikken dus. Downloaden dus.

Berlin

Wel droog, dat ik in Berlijn ben geweest, en dat dus echt NIEMAND daar nog foto's van gezien heeft.

Nou, eentje dan. Om eens lekker van start te gaan op de vroege zondagochtend. Of twee.

Het is het Jüdisches Denkmal in Berlijn, een monument voor alle Joodse slachtoffers in WOII. Een kil, beklemmend en grotesk betonnen monument, waar je je al snel nogal opgesloten voelt (zacht uitgedrukt).

zonder titel

Shit is aan. Woensdag 11 november. Met Petra.

Vrouwe Sneeuwbloed

Nieuwe film gekocht. Uiteraard weer van Asiamania (omdat dat nu eenmaal briljante films zijn), ditmaal een tweeluik uit 1973/'74, gemaakt in Japan. De titel? Lady Snowblood, oftewel Shura Yuki Hime.

Het gaat over een vrouw die wraak neemt op de mensen die haar moeder hebben verkracht en vermoord. Ze neemt de wraak op 3 mannen en een vrouw. De titelsong is 'The Flower of Carnage', ingezongen door Meiko Kaji. Klinkt dit alles een beetje bekend?

PRECIES! Tarantino's masterpiece is geïnspireerd op dit zinderende Japanse epos. Het lied is rechtstreeks overgenomen (te horen wanneer The Bride met haar katana O-Ren Ishii doodt) en ook de wraakgeschiedenis is in vrije interpretatie een kopie. Waar Tarantino de Deadly Viper Assassination Squad heeft, zijn de bad guys in deze film ook allemaal het haasje. Want Lady Snowblood deinst nergens voor terug.

Het is een mooi gestileerd geheel, sterk verhaal met sterke dialogen, en uiteraard de schitterende bloedfonteinen (die typisch Japans zijn) als er een wond wordt toegebracht.

De film is een bewerking van een manga uit de jaren zeventig, en bestaat uit twee delen. Deel 1 is 'Blizzard from the Netherworld' en deel 2 'Love Song of Vengeance'. Ga sowieso deel 1 een keer kijken, heel erg mooi.

Twijfel

Wat mensen vandaag de dag vaak tegenhoudt, is de twijfel over dingen. Briljante ideeën worden afgeblazen omdat er wordt getwijfeld. Ik word hier soms schijtziek van, maar begrijp het aan de ene kant ook wel weer.

Hamlet zegt het al: "...wordt vastberadenheid verziekt door denken en zo verliezen ondernemingen van groot belang - daar hun loop door dit gepeins veranderd is - de naam van daden..."

Ik had een paar jaar geleden, na een avond films checken, biertjes doen, ouwehoeren en over het leven nadenken een keer een soort 'moment of clarity' in een gesprek met Johannes. We hadden het over waarom mensen soms toch bang zijn voor de meest onverklaarbare dingen. Waarom mensen niet de instelling hebben dat 'que sera, sera', oftewel, wat gebeurt dat gebeurt toch wel. We kwamen er toen op uit dat de grootste angst van de mens is om de controle te verliezen. Laat me dit even verder uitleggen.

Grote angsten van de mens: spinnen, de dood, oorlog, ziekte, haat, onrecht en ga zo maar door. Wat hebben deze dingen gemeen? De mens heeft (of denkt in veel gevallen) geen controle over deze dingen. Een oorlog kan zo uitbreken, je kunt op elk ongewenst moment ziek worden. Zelfs de angst voor spinnen is hiervoor te verklaren. Je kunt de beweging van een spin niet dwingen. Een spin gaat en staat waar hij wil. Weinig mensen bedenken in hun angst dat ze een spin gewoon op kunnen pakken en buiten kunnen zetten, maar het argument wat je daar meestal voor krijgt is: "Ja, maar straks beweegt hij heel raar."
Op het moment dat iemand ergens controle over heeft, is hij er automatisch niet meer bang voor. Zodra je weet hoe je een auto moet besturen, vind je het niet meer eng om de auto de grote weg op te sturen. Als je een ernstig ongeluk krijgt, en je hebt daarna angst om de auto weer in te stappen, verklaart dat een hoop. Je bent bang dat je de controle over het stuur zult verliezen en dat het weer gaat gebeuren.

Ik denk dus dat die angst om de controle te verliezen niet helemaal ongegrond is. Als je ergens geen controle over hebt, kunnen er inderdaad rare dingen gebeuren.
Je kunt in elk geval jezelf proberen neer te leggen bij bepaalde dingen. En je best ergens voor doen. Als je bang bent voor de opwarming van de aarde, begin dan bij jezelf om het beter te maken. Ben je bang voor ziekte, doe er dan alles aan om jezelf hier tegen te beschermen. Ben je bang dat mensen je lelijk vinden, dat is dan jammer. Plastische chirurgie lost dat toch niet op, je moet sommige dingen maar zo laten als ze zijn. Als ze je dan alsnog lelijk vinden, moet je je maar bedenken dat ze oppervlakkige losers zijn, die zelf bang zijn om lelijk gevonden te worden (zie je de cirkel? mensen die dus bang zijn om de controle te verliezen over hun uiterlijk, projecteren die angst op anderen).

En voor de rest, doe wat je leuk vindt.

zonder titel

Shit is aan. Dinsdag 3 november. Samen met DK.

Murakami

Ik ben sinds kort (met dank aan Caramay, ik ben inmiddels zowat blut) verslaafd aan de Japanse schrijver Haruki Murakami. Een cultschrijver met veel referenties naar jazzmuziek en moderne cultuur, hij schrijft veel fantastische verhalen. Veel mysteries en excentrieke personages. Zo komt in 1 van zijn boeken The Colonel voor. Jawel, colonel Sanders van KFC. Ook heeft hij een keer een personage die Johnnie Walker heet.

Zijn boeken zijn een lust voor de liefhebber. Zijn verhalen zijn modern, ze zijn gericht op liefde, op avontuur en op de belangrijke dingen van het leven (de zin van het bestaan etc.).

Ik heb inmiddels 7 boeken van hem gelezen, waarvan 6 romans en 1 verhalenbundel. Vooral de boeken 'Kafka on the Shore' en 'after the quake' zijn echte aanraders. Die laatste is een verhalenbundel, 6 verhalen die enigszins een link hebben met de aardbeving in Kobe in 1995.

Mooie van Murakami is dat hij mega populair is (vooral in Japan), maar de publiciteit erg schuwt. Ook heeft hij nog nooit zijn zegen gegeven aan een verfilming. Daarom zeg ik tegen jullie allemaal: ga weer eens ouderwets lezen, en begin dan eens bij Murakami. Zijn boeken zijn ook in het Nederlands vertaald, die zijn ietsje duurder. In het Engels zijn ze goed te lezen.

The Breakfast Club

Briljante film uit 1985, met o.a. een jonge Emilio Estevez en Molly Ringwald.

Het gaat over een stel kinderen op een high school in Illinois, die op een zaterdag terug moeten komen omdat ze allemaal 'stout' zijn geweest.

Er is een sportieveling, een nerd, een prinsesje, een rebel en een misfit.

Ze leren elkaar kennen en het is een soort mooi coming-of-age film waarin jongeren leren dat ze niet zoveel verschillen van elkaar.
Wat ik mooi vind is dat de dialogen een zekere eerlijkheid over zich heen hebben. De vijf maken elkaar af en toe vocaal nogal af en dat leidt tot hele confronterende situaties. Dat is mooi weergegeven.

De muziek is heel erg eighties, en in deze situatie is dat absoluut geen straf. Hét nummer van de film is Don't You Forget About Me van Simple Minds. En ja, dat is toch wel heel erg goed.

Aanrader!

Nieuwe Family Guy!!

Jawel, lieve dames, heren, androids en andere lezers!!!

Family Guy is begonnen aan seizoen 8!! En het is een hoopvol nieuw seizoen vol grappen, grollen, humor, liefde, geluk en... ja... Meg.

Er zijn nu 2 episodes verschenen, en om de titel van nummer 2 alleen al heb ik een half uur plat gelegen: Family Goy (uitgesproken met Joods accent). Briljant.

Go see people!

Voor de reiziger

Reis

Een reis begint altijd bij het begin

Een verhaal ook

Je begint altijd met een lege pagina

Die pagina moet gevuld worden met een verhaal

Ook jouw pagina's worden gevuld

Zorg er dus altijd voor

Dat je de pagina's vult,

Met datgene waarmee jij de pagina's wilt vullen

Want jouw pagina's zullen voor eeuwig gevuld blijven

Met dat wat jij hebt meegemaakt.

(Thijs Miedema, 24-07-07)

Cocktail

This one goes way back.

Ese

Ik heb dit essay een tijdje geleden geschreven.

Geluk.

The Basterds

Ok, het heeft even geduurd, maar ik ben vrijdag de 21e met Ennio naar Pathé Tuschinski geweest. Voor een film. Niet zomaar een film.

De nieuwe Tarantino. Inglourious Basterds (de spelling is zo, zodat er geen verwarring ontstaat over een oude spaghetti western die ook zo heet). In voorpremière. Dus terwijl heel cinefiel Nederland spartelend in bed lag te wachten tot hij deze week in première zou gaan, zaten E-man en ik vet relaxed in de (briljante) zaal van Tuschinski in Amsterdam, kijkend naar het nieuwe meesterwerk van de beste regisseur ter wereld (laten we wel wezen).

Het gebouw is sowieso briljant. Art Deco, Art Nouveau, Amsterdamse School én Jugendstil, de architectuur loopt hier dwars door elkaar. En in het hele gebouw is alles in originele staat. Supervet.

Dan de film. De filmrecensent van de Volkskrant (J.P. Ekker) heeft zich in elk geval smadelijk vergist. Wat een douchebag. Hij schrijft dat Death Proof een '...teleurstellende B-film...' is. Dat is in elk geval al een lelijke fout van zijn kant. Ten eerste is hij niet mislukt. Als je een fan bent, vind je het een mooi stukje vakwerk. Een ode aan een fenomeen uit de jaren zeventig. Het ís geen B-film, het is een ODE aan de B-film.
Dan schrijft hij over de scènes van de Basterds, dat de nazi's met honkbalknuppels worden afgeslacht terwijl de anderen er omheen staan, lachend een broodje te eten. Er is welgeteld 1 Basterd met een honkbalknuppel, met welgeteld 1 scène waarin dit te zien is. Erg jammer, zeker als je filmrecensent bent van de enige krant met een fatsoenlijke kunstbijlage. Verder beschrijft hij dat de kaaklijn van Brad Pitt in deze film doet denken aan Marlon Brando in Apocalypse Now. Totale vergissing. Zie hier het vergelijk:

Nou, ik vind ze niet zo op elkaar lijken. Dan schrijft hij tot slot nog over Martin Wuttke, die Adolf Hitler speelt. Hij noemt het een '...volstrekte karikatuur...'. Ok, dat van de karikatuur klopt nog. Maar elke ingelezen journalist WEET dat deze karikatuur een directe kopie is van Bruno Ganz in Der Untergang, dé film over de laatste dagen van Hitler. Maar in deze 'filmrecensie' geen notie daarvan.
Het enige kloppende aan de recensie zijn:
1. De vijf sterren (maximale score) voor de film, volledig terecht.
2. Het onderstrepen van de pracht en praal van Melanie Laurent. Wat een schitterende vrouw. Ook al meent Ekker hierin een '...Uma Thurman look-a-like...' te hebben gevonden, vind ik Laurent gewoon oprecht een mooie vrouw. Uma Thurman is meer excentriek. En ze is niet Frans.

De Basterds is een film die moeilijk is uit te leggen, omdat er in 2,5 uur zoveel gebeurd. Maar dat het de moeite waard is om deze film, die het niet al te nauw neemt met de geschiedenis, te gaan zien staat buiten kijf. Go! Watch it! Al is het alleen maar voor Melanie, die op een achtergrond van David Bowie's 'Cat People', zichzelf staat op te maken.

Acting: 8,5
Music: 9
Story: 9
Accuracy: 2
Cinematography: 8
Dialogue: 8,5
Overall: 8

Alain Walrus

Gisteren was de bruiloft van Alain en Noortje. Voor degenen die hen niet kennen, dikke pech. We hebben afgelopen maandag de bachelorparty gehouden voor Alain, en die is, kort gezegd, nogal fantastisch verlopen.

We gingen allereerst kanovaren, een ongelooflijke chaos was het effect. Hierna hebben we met zijn allen door Zwolle gelopen met een aantal opdrachtjes voor onze aanstaande bruidegom. Tot slot hebben we in een studio in Zwolle een cover van 'I Am The Walrus' van The Beatles opgenomen.
Klik op de foto voor het resultaat.

Lux Super Rich

Misschien wel de tofste commercial van dit jaar.




Natalie Portman baby!

Ron Burgundy

Een erg ondergewaardeerde film, een heel erg ondergewaardeerde film, een EXTREEM ondergewaardeerde film is Anchorman. Een film van Will Ferrell (naar mijn idee misschien wel de beste komiek in Amerika op dit moment) uit 2004, over een nieuwslezer in de jaren zeventig, die verliefd wordt op 1 van de eerste vrouwelijke nieuwslezers in de geschiedenis. Het is een spoof van de wereld van die tijd, want zo ging het natuurlijk helemaal niet, maar de film is echt hilarisch.

Een aanrader, Will Ferrell speelt sowieso een fantastische rol, Christina Applegate is even verleidelijk als altijd (en in deze film ook nog eens classy), Steve Carell had in deze film soort van zijn breakthrough en de rest van het ensemble speelt uitstekend.

De extra's op de dvd zijn ook goed te doen, ook al ben ik hier normaal helemaal niet van.

De film is in Nederland vrijwel niet gepromoot en dat is zonde. Aan de andere kant, hierdoor kun je hem wel voor twee euro kopen bij vrijwel elke outlet. Dat is dan wel weer een voordeel. Kopen dus! Of je mag hem van me lenen.

Hét lied van de film: Afternoon Delight

Voor de non-believers

Ohja, de credit gaat naar DK en zijn Vado HD.

HTC én adidas

Yes! Eindelijk is mijn HTC in gebruik gegaan. Okay, officieel heet het een MDA omdat van T-Mobile is (German bastards) maaar ik zeg gewoon HTC, want het is nou eenmaal een HTC. Big woop, wanna fight about it?

Check it out:
Al veel dingetjes uitgeprobeerd, waaronder SPB Mobile Shell. Het is een soort fancy gebruikerssysteem, met lay-out gejat van Android en zo traag als de weetikwat. Bovendien, het is een programma waardoor je je Windows niet meer nodig hebt, maar het draait wel op Windows! Beetje overdreven, als je het mij vraagt. Dat eraf gemieterd. Guitar Hero was ook suf, ook eraf gemieterd.

Met Charles naar de stad geweest, want hij moest 'even wat kopen'. Ik ben heen en weer geslingerd door de stad op zoek naar passende broeken voor Mr. I Don't Fit Nothing. Nou kwamen we toevallig ook bij Men At Work. Normaal gezien niet mijn favoriete shop, maar laten ze nou net een toffe adidas hoodie hebben! Alleen niet mijn maat... dus wij naar de andere Men At Work en daar hadden ze hem wel! Gekocht! Check it out:
Wel tof, het logo is van een soort tapijtachtige stof, heel funkyfresh, om maar eens een term te bezigen.

Track: Jneiro Jarel - Big Bounce Theory (na lange tijd weer eens gehoord bij E gisteren).

Coralie

Een fantastische zangeres van dit moment, een lief schattig meisje met een keeltje van goud, heeft haar weg in mijn hart gevonden. Ze is werkelijk fantastisch en haar muziek kronkelt om je benen, trekt dan naar boven langs je rug zo je brein in.

Haar album uit 2005, 'Bye Bye Beauté', is een prachtige plaat. Ook het nummer 'La Mer Opale' is prachtig voorbeeld van het vrij recente genre van de 'filles fragiles' (kwetsbare meisjes).

Hieronder een fotootje, klik erop voor een preview van haar pracht en praal.

Weekend

Afgelopen weekend was het weekend van de performance.

Op vrijdag ben ik naar Amersfoort gegaan, om mijn laatste supervisie te hebben en om mijn laatste verslag in te leveren. Alles goed, alles cool. Daarna met Tim, Tia en Matthijs lekker gechilld op een terrasje, witbiertje erbij, helemaal alles in orde.
De hele avond met Matthijs opgetrokken, Buzz gespeeld (IK HEB GEWONNEN), biertje, sigaartje, lekker ontspannen bij de vuurkorf.

De volgende ochtend werd ik gewekt door Tia. Met een heerlijk fruitsapje (aardbei-sinaasappel). We hebben met zijn allen ontbeten en toen ben ik met Matthijs de stad in gegaan. We kochten duikbrillen (voor de voorstelling) en ik heb 'De Weerwolven van Wakkerdam' aangeschaft voor Plien.

Rond een uurtje of half vier gingen we dan eindelijk onderweg. Naar Almere strand. Daar alle spullen uitgeladen en eerst even ontspannen. Beetje volleyballen en van het mooie weer genieten. Om 18:30 was het zover. Pakken aangetrokken en ons onder de mensen begeven. Hallo, hoe is het, komt u ook voor de cursus? Rond zeven gingen we het toneel op en speelden we onze eenakter. 'Managementcursus' door toneelgroep Voor Altijd Nimmer. Het was kicken, jongens.

Daarna bbq erbij, toen rond een uur of 11 weer richting Amersfoort. De volgende ochtend lekker ontbijten bij Van Zanten en toen weer eens richting huis.

Lekker weekend. Tim, Tia en Matthijs, bedankt voor de gastvrijheid en voor een fijne afsluiting van dit jaar. Lezers, bedankt voor het lezen.

Bijna vakantie... adios!

MJ

Ik weet het, niet origineel, maar het is toch even slikken.

The Riot Republic

Gisteren de film 'Control' van Anton Corbijn gecheckt. Bizar toffe film over de leadsinger van Joy Division.

Uiteraard was de fotografie om van te smullen (dat weet je op zich ook wel met Corbijn) en was het acteerwerk briljant. Sam Riley speelt de verknipte Ian Curtis, die worstelt met een te vroeg huwelijk, epilepsie en zware depressie. Sommige scènes komen keihard aan, waar Curtis op de bank zit en gewoon voor zich uit zit te staren. Hier voel je de totale onmacht, de totale wanhoop van een wereld die uit zijn handen glipt.

Alexandra Maria Lara speelt de journaliste Annik Honoré, en ze is (andermaal) de shit. Ze heeft in deze film donker haar en dat staat haar verrassend goed. Ze is onscreen zo ongelooflijk overtuigend, she rocks! In 'Der Untergang' was ze al overtuigend als de secretaresse van Hitler, en in deze film doet ze die overtuigende performance dunnetjes over. Misschien op dit moment wel de beste vrouwelijke actrice uit Duitsland. Zodra ik 'Der Baader Meinhof Komplex' heb gezien, zal ik er volledig van overtuigd zijn. Onlangs de nieuwe reclamecampagne van G-Star Raw gezien? Dat was zij.

De film is voor mensen die van muziek houden, voor mensen die van zwart-wit houden, voor mensen die van biopics houden, voor mensen die van de seventies houden, voor mensen die van liefdesverhalen houden én voor mensen die smullen van dramatische eindes. Kortom, zien!

Blanchefosse

Weekend lang naar Blanchefosse-et-Bay geweest, gelegen in Noord-Frankrijk. Vet relaxed, ook al was het voor keuzevak van school.

Dagje ziek geworden, maar ach, dat kan gebeuren. Dit was van korte duur en uiteindelijk heb ik met alles mee kunnen doen.

Belangrijk op dit weekend was het fotografie-gebeuren. Foto's maken vormde een belangrijk onderdeel van het weekend, dus heb ik van donderdagavond tot en met zondagochtend 260 foto's gemaakt. Hoeveel? 260. Die ga ik uiteraard niet allemaal hier posten, maar wel een paar. Cause you know I loves the pictures.

De foto's vertellen een klein beetje het verhaal, voor de rest wil ik even zeggen dat het een tof weekend was. Erg gezellig, een erg leuke groep, Nesima en Dirk bedankt (voor de ontvangst in La Forge), mooie herinnering!
Deze laatste featured Tim en Matthijs. Zoek het balletje!!!

Agnes wie?

Agnes B. is een meisje in de problemen. Hoe dat komt? Agnes is niet zo slim. Trouwt met een rijke kerel, komt erachter dat zijn vader een enorme lul is en probeert het leven voor de mensen in haar dorp tegelijkertijd beter te maken. Pakt dat verkeerd aan en dan loopt alles mis.

Dit in een notendop. Agnes B. is een pakkende voorstelling, gespeeld door eindexamenstudenten van de MBO Theaterschool in Rotterdam. Tarikh Janssen, Wendy Briggeman, Cindy Bulsing, Melanie Dijksma, Shresta Gopalrai, Linda Groenewegen, Jan Pieter van Kesteren, Eva Lemaire, Rodney Polak, Belinda van der Stoep, Laura Stolk, Nazanin Taheri Motlagh en Rowena Verhagen vormen het ijzersterke ensemble wat Agnes heel geloofwaardig neerzet. De scènes met de verzuurde schoonvader (Van Kesteren) en de vader van Agnes (Polak) zijn heel goed weergegeven en komen hard aan. Agnes zelf wordt door drie actrices (Verhagen, Taheri Motlagh en Bulsing) gespeeld en ze zijn allemaal even goed.
Het moment dat de hele groep het nummer 'Because' van The Beatles ten gehore brengt, zit je met kippenvel te luisteren. Loepzuiver, meerstemmig en indringend.

In de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg wordt nog gespeeld tot 11 juni, dan de 12e en de 13e in het Compagnietheater in Amsterdam, vervolgens wordt Utrecht aangedaan in Theater Kikker op 19 en 20 juni en tot slot komen ze nog 23 en 24 juni in Den Haag voor de laatste voorstellingen (Theater Korzo5Hoog). Ga erheen! Het kost maar vijf euro en je hebt echt kwaliteitstheater!

X-Men Origins

Gisteravond was het zover. Met Rodney en Charles naar X-Men Origins: Wolverine geweest. Lang verwacht, met te dope characters erin.

Gambit, Cyclops, Blob, Creed (Sabretooth), Emma Frost én natuurlijk Deadpool.

Film was de shit, ik hoor veel mensen het afkraken, maar je moet een liefhebber zijn van de comics om de film te waarderen. Toffe film, ook al waren sommige stukjes een beetje overdone. De Creed uit deze film was veel beter dan die uit de eerdere films en William Stryker speelt een mooie rol. Ook Deadpool is de shit, ook al klopt hij niet helemaal volgens het oorspronkelijke idee. Who cares, hij zat erin!
Will.I.Am viel niet eens zo tegen, ook al zag hij er echt suf uit met zijn cowboyhoed. Ook dat Texaanse accent was overdone, maar ach. Geen Oscars voor deze film of zo, maar hij was de shit.

Première

Afgelopen weekend première gehad van Assepoester. Was te awesome voor woorden.

Vrijdagavond begon het festijn met de try-out van cast B. Waarin ik de prins speel. Vet spannend, thrilling, maar vooral heel erg leuk. Zaterdag weer om 11 uur aanwezig voor try-out van A en première van A. Ook de shit. De try-out was een draak van een voorstelling (zoals het hoort, de generale ging namelijk erg goed), de première was super. Het publiek was lyrisch en we konden ons geluk niet op.
Brak als een aap zondag opgestaan, amper bij stem, mocht ik nog even een première van cast B erdoorheen rammen. Het was net zo fantastisch als de dag ervoor.

Lieve mensen, super bedankt voor de mooie momenten. Nu begint het echte werk pas. Laten we er een knalfuif van maken!
Ik, Gino en Charles tijdens het (toffe) etentje bij Bazar.

An AWESOME day

Gisteren was het de twintigste van mei. Normale dag, zou je denken. Gewoon, regular, niks bijzonders, ja, het was wel mooi weer, maar ach.

NIET VOOR MIJ!

Om 8.30, richting de stad om met my man Larry te gaan ontbijten. Gewoon rustig chillen bij Mickey D's, met croissant en Egg McMuffin. Daarna bleek the L-man een hele route gepland te hebben. Die ging als volgt. We pakten eerst de metro op Beurs. We gingen van daar naar Wilhelminaplein, om vervolgens de Kop van Zuid te checken. Nieuwe gebouwen die uit de grond worden gestampt, beetje foto's maken, superchill. Vervolgens via de loopbrug bij de tramhalte richting Noordereiland gegaan. We kwamen nog langs het Entrepot, waar de bruutste huizen van Rotterdam-Zuid gelokaliseerd zijn. Lofts, appartementen, Yacht-makelaars en meer. Via daar zijn we naar de Hef gelopen, hebben daar van een prachtig uitzicht genoten en zijn via de Willemsbrug naar Blaak gelopen waar we de metro pakten. Hieronder wat foto's om de reis te tonen.

Maar dat was nog niet alles! Want toen 's avonds, toen we klaar waren met repeteren, ging ik nog even met Chuckles chillen. Met de camera weer op zak. We staken bij Hofplein illegaal de straat over en ik heb wat foto's van de fontein gemaakt. Te erg! Daarna via Mickey D's en BK's naar de chillspot bij Eendrachtsplein gegaan. Toen thuis nog even mijn Chinese film afgekeken (Lust, Caution van Ang Lee, briljante spionagethriller uit 2007) en daarna rustig slapen.

Toffe dag.

Black and white?

Wel grappig dit. Ik liep gisteren van de metro naar de bus op Capelsebrug (Chappel's Bridge voor insiders) en ik zag een jongen lopen uit Krimpen die ik ken. Ik woon in Krimpen ja. Sommige mensen (Darshan) zeggen van niet, maar ik woon in Krimpen. Ik ben er niet trots op, maar het is nu eenmaal zo. Big deal. Daar gaat deze blog niet over ok? Klaar nu!

In ieder geval, ik zie die jongen lopen met een vriendin van hem. Het was een gekleurd meisje die ik nog nooit had gezien. Toen moest ik ineens aan een aantal jaren terug denken. Deze jongen was toen nog maar een jaar of 14, maar was toen al onderdeel van een minderheidsgroepering. Het grappige was dat hij toen met kisten liep, jasjes van Holland Hardcore, zijn hoofd kaal schoor en met witte veters in die kisten liep. Hij was toen onderdeel van een kliekje jongens wat allemaal met dat soort jasjes en schoenen liep. Geen idee of ze ook bepaalde ideeën aanhingen van die 'groepering', maar ze waren wel allemaal kaal en ze hadden zich tot op zekere mate uitgedost als echte hardcore skinheads.

Nu is het anders. Modeverschijnsel is natuurlijk de Nike's, die elke zichzelf respecterende 'straatjongere' tegenwoordig draagt. Dan heb je de Lacostepetjes, de Nikejasjes, de oordopjes, noem het allemaal maar op. Hier liep hij dus gisteren mee. Ik ving ook iets op van zijn conversatie, daar kon ik uit opmaken dat de straattaal ook flink werd gebezigd.

Ik vond het wel grappig om te zien dat iemand zo om kon slaan. Daarnaast het feit dat het meisje bij hem liep. Ik heb heel kort overwogen om er op af te stappen en tegen het meisje te zeggen: "Zal ik je eens iets leuks vertellen..." maar heb het toch maar niet gedaan. Dat is oneerlijk. Ieder zijn eigen ding, niet waar?

Life seen through the eyes of the Griffin family

Part 3: Brian over alcoholgebruik.

Ja, er is natuurlijk al zát over gezegd, over comazuipen en over jongens in schuren op het platteland die zich onbeperkt lens zuipen, over kinderen die op feestjes komen waar geen alcohol geschonken mag worden, over mensen die in de crisis aan de drank raken etc. etc.

Brian, de hond van de Griffin familie, heeft zijn eigen kijk op alcohol.
Brian is een belezen hond. Hij is intelligent en een hond van de society. Daarom drinkt hij alleen sterke drank. Zijn lievelingsdrankje is een Dry Martini met een olijfje. Hij eet die olijf echter nooit op. Met Stewie is hij een keer samen dronken in The Drunken Clam, de plaatselijke pub, en hij heeft dan als ze weggaan een zakje vol olijven bij zich. Hij vraagt dan of zijn bazin Lois die misschien lekker zal vinden. Stewie lacht hem dan uit en zegt dat hij verliefd op haar is (wat ook zo is).

Brian heeft echter wel een mening over drank. In de aflevering dat Stewie dronken wordt namelijk geeft hij aan dat kleine kinderen absoluut niet mogen drinken. Ben ik het roerend mee eens. Verder is Brian niet echt een rolmodel voor deze jongere kinderen (<16 jaar), hij is namelijk vrij vaak dronken en brengt vele avonden samen met Peter door in bovengenoemde kroeg.

Wat ik verder hierover wil zeggen is dat drankgebruik je gewoon niet in de koude kleren gaat zitten. Dus ga er een beetje omzichtig mee om.

Life seen through the eyes of the Griffin family

Part 2: Peter en zijn kijk op jongedames van tegenwoordig.

Jongedames vandaag de dag zijn hip, flexibel, slim en ze hebben een front wat de 'sociale glimlach' wordt genoemd. Vriendelijk lachen en gezellig kletsen en achter je rug om je uitmaken voor de vuilste dingen. Ik zeg niet dat ze het altijd doen en ik zeg niet dat ze het allemaal doen, maar ze kúnnen het. Waar ik het specifiek over wil hebben is het feit dat die jonge meiden tegenwoordig elkaar allemaal maar knuffelen en kusjes geven alsof het een lieve lust is. En dat doen ze ook bij jongens. Dit is een fenomeen wat is over komen waaien uit Amerika, waar je op MTV bij Dismissed ziet dat die meiden, die nog nooit die jongens van dichtbij hebben gezien, hen begroeten met een knuffel. Jongens krijgen hier verkeerde ideeën van.

Peter heeft hier een interessante kijk op. Tijdens Family Guy werkt hij een tijdje voor de televisie. Hij heeft een interessant segment bij de lokale nieuwszender, genaamd 'Grind My Gears', vrij vertaald 'Wat Mij Irriteert'. Hij begint zijn scheldpartij steevast 'You know what really grinds my gears...' Hier een samenvatting wat hij over die meisjes zegt:

"You know what really grinds my gears? This Lindsay Lohan. Huh? Lindsay Lohan, with all those little outfits, jumping around there on stage, halfnaked with your little outfits, you know? You're up there jumping around and I'm just sitting here with my beer, so, you know what am I supposed to do? What do you want? Are we gonna go out, is that what you're trying to... why are you leaping around there, throwing those things all up in my face, huh? What do you want Lindsay, tell me what you want! Well, I'll tell you what you want, you want nothing, you want nothing, because we all know that any woman anywhere, doesn't want to have sex with anyone, and to titulate us with any thoughts otherwise is... is... is is is just bogus."

Je ziet het, hij is er erg duidelijk in. De maatschappij verandert drastisch, het is aan ons er wat aan te doen.

Life seen through the eyes of the Griffin family

Part 1: Stewie en zijn kijk op MTV.

Ok, Stewie is net zoals ik geen groot fan van MTV. Geen muziek meer, en als er muziek is, is het Lil' Wayne of een van zijn homies. Ooit was MTV de bakermat van de gewone jongere, tegenwoordig is het een samenscholing van rijke k*tkinderen (Sweet 16, The Hills, Dismissed) en van screwed up kinderen (MADE, The Real World, True Life). Daarnaast draaien ze heel af en toe een unplugged concert en that's about it.

Nu, wat is de kijk van Stewie. Sowieso zegt hij: "MTV is the root of all evil." Oftewel, het is de as van het kwaad. Helder. Waarom is dat zo Stew?

1. Geen muziek. Hij zegt, 'muziek' staat in de naam van de zender. Als je dat niet waar kunt maken, verander de naam dan in "Road Rules-Pimp My Ride-and-Intoxicated-College-Students-Doing-Disgusting-Stunts-for-No-Pay-but-Rather-Because-Someone-Shoved-a-Camera-in-Their-Faces TV".
2. Het belachelijke feit dat The Real World nog steeds draait. Hij maakt duidelijk dat het in 1991 al afgelopen was met het overduidelijk geacteerde, quasi-dramatische gejank van 10 kutkoters in een huis in waar dan ook.
3. Een zender die een programma als 'Wildboyz' tijd geeft, moet wel compleet geschift zijn. Waar de Z in de naam zogenaamd grappig moet zijn, vindt Stewie dat heel duidelijk wordt gemaakt dat dit is waarom de V.S. het op 1 na domste land ter wereld is (ik zou niet weten wat het domste land dan is).
4. We kunnen allemaal beter zelfmoord plegen dan dat we naar Jessica Simpson kijken. Zo is dat.

Volgende keer, Peter over een maatschappelijk fenomeen.

MJ

Het is zover.

De privécollectie van Michael Jackson wordt geveild. ALLES.

De poort naar Neverland, die voor het enorme complex stond, staat te koop. Dus mocht je een mooie oprijlaan hebben en geen idee wat je daar voor zou willen neerzetten, neem het in overweging. Zet er je eigen naam boven of zo.
Ook leuk, een marmeren plaquette met een Mao-achtige foto, waarop je MJ ziet met honderden kinderen. Je moet het in je woonkamer willen hebben. Zie hieronder:En alle persoonlijk gemaakte dingen van MJ zijn voorzien van het Neverland-logo, zoals dit houten welkomstbord. Het jongetje in pyjama op de rand van de maan. Hoe toepasselijk.

Het bedrijf Julien's Auctions neemt de veiling voor zijn rekening. En loopt dus binnen... met een kop die zegt "The Collection of the King of Pop" worden honderden items te koop aangeboden.
Er zijn 8 sessies gepland, waarbij de verschillende onderwerpen nogal uiteen lopen. Zo is er een veiling van buitenmeubelen en beelden, maar ook eentje waar Disneyspullen worden verkocht. Bij die veiling zit ook een superdope collectie arcadegames. Van videospellen van Jurassic Park en pinballautomaten van The Simpsons tot een airhockeytafel en een game die Police Trainer 2 Deluxe heet. Hier kun je de catalogi bekijken.

En zo krijgt het verhaal van de mens Michael Jackson een nieuw hoofdstuk. Hopen dat hij nu gewoon ergens een appartementje huurt, bij de Burger King gaat werken en dan over 10 jaar met een briljant nieuw album komt.

Birthday

Maandag was een dag om nooit te vergeten. En zo spannend begon hij dus helemaal niet. Ik had voor het eerst sinds de steentijd weer eens een dagje soort van vrij (ik moest gewoon naar school 's middags) en kon dus lekker uitslapen. Lekker... 8:30, BAM, de werkster. Hele lieve vrouw, en ze doet het echt heel goed, maar mij houdt ze niet in slaap. Helaas. Ik had van mijn vriendin (die overigens tijdens deze week in Italië zat, de lucky woman) een boek geleend over Shakespeare en ik heb dat maar eens vanuit bed onderzocht. Rete-interessant, maar ik wilde op een gegeven moment wel wat anders. Dus ik maar achter mijn pc gedoken. Na een paar uur ging ik ontbijten en mezelf aankleden. Intussen had ik al berichtjes en krabbeltjes en belletjes gehad van mensen, wat erg leuk was. Ook had ik Charles al gebeld, we zouden meeten voordat ik naar school zou gaan.

Na mijn uitgestelde ochtendritueel de bus gepakt richting Capelsebrug. Toen in de metro Charles tegengekomen. We zijn kort naar de Oosterhof gegaan, waar ik bij de Burger King mijn cadeau overhandigd kreeg. Een headphones met mic, zodat ik wat kan besparen op mijn belkosten. Nice!

Toen ik naar school moest, kreeg ik ineens een gek plan. Ik zo tegen Charles: "Ga anders mee." Hij eerst van 'naah, blabla' maar ik kreeg hem overtuigd. En zo begon de gekste trainride ooit. Vanaf Utrecht Centraal kreeg Charles de kolder in zijn kop en besloot een verjaardagsliedje voor me te zingen. In de trein. In een overvolle coupé. Hard. Dus met twee rode koppen stapten we uit in Amersfoort (volgens Charles had ik wel sjans met de dames die naast ons zaten, maar dat is me ontgaan door de EMBARRASSMENT). Ik ging naar school en Charles ging even de stad in. Wat ik dus niet had moeten laten gebeuren. Kom ik terug, heeft hij twee tasjes van de Hema bij zich. Ik denk 'o nee' en weiger bij voorbaat iets op mijn hoofd te doen. Ja, niet dus. In de trein pakt hij de spullen uit. Hoedjes, serpentines, kaarsjes én taart! Supervet!
Op onderstaande foto's een bewijs van wat gebeurde.
Van boven naar beneden: Prince; Pre-party; After party

Het was dus een verjaardag om (uiteindelijk) niet te vergeten. Naast dit gegeven heb ik een gitaar gekregen van mijn ouders (een staalsnarige dreadnought, met matglans) en mooie kaartjes. Iedereen bedankt voor alles!
Nu weer gewoon doen.

Wat zit er in dat f**king doosje?

Ja, dus DK wees me op een filmpje van twee Nederlandse dudes, met de mysterieuze titel "What's in the box?"

Dus ik kijken... geen idee wat ik kon verwachten, het enige wat hij al gezegd had was dat de heren in kwestie al benaderd waren door 20th Century Fox en dat de special effects in het filmpje echt bizar waren.
Dat was het ook. Het gaat over een jongen die wakker wordt en erachter komt dat de wereld nogal in de problemen is. Hij heeft dan een doos met een oplichtende ring erop en hij rommelt een stukje door Nijmegen. Het wordt gezien als deels een Half Life-viral, deels een idee van 'what is yet to come'.

Het is fascinerend om te zien hoe twee dudes met 150 euro zoiets kunnen maken.

Erbij is inmiddels een website (www.whatsinthebox.nl) met een plaatje van een kubus. De kubus licht op als je er overheen gaat met je muis. Slimme oplettende kijkers hebben uitgevist dat het om de lyrics van het nummer The Final Countdown gaat van Tenacious D.

Kijk in elk geval even hier naar het filmpje in kwestie. Erg knap gedaan.

Van deze heren willen we meer horen!

Dan nu ook nog even muziek, dat is al een tijdje geleden. Een bijzonder nummer, personal favorite van mij, een ambassadeur van de Acid Jazz, Nuyorican Soul. Het nummer heet I Am The Black Gold Of The Sun en is echt heerlijk zomers. De vocals zijn van Jocelyn Brown, die we ook kennen van Incognito. Klik het plaatje voor de download.

Italiaanse cinema

Zoals beloofd, hier een blogbericht over Italiaanse cinema.

Een enorm rijke, met sterren overladen geschiedenis herbergt de Italiaanse film. Personen die dan snel in het oor (en oog) springen zijn natuurlijk Sophia Loren, Monica Bellucci, Caterina Murino en Claudia Cardinale. Maar ook mannelijke exponenten zoals Marcello Mastroianni, Roberto Benigni en Nanni Moretti zijn erg belangrijk (geweest). Regisseurs die belangrijk zijn geweest zijn Sergio Leone (De Dollar trilogie, Once Upon A Time In The West), Bernardo Bertolucci (Novecento, Last Tango In Paris), Federico Fellini (La Dolce Vita en Satyricon), Ettore Scola (Una Giornata Particolare), Luchino Visconti (Death in Venice) en natuurlijk Roberto Benigni, die films als La Vita È Bella maakte en het wat mindere Pinocchio. Op het gebied van muziek is er veel te zeggen voor de John Williams van Italië, Ennio Morricone. De man die voornamelijk verbonden was met de grote Sergio Leone, maakte al meer dan 500 muziekstukken voor film en televisie.

Genres die belangrijk zijn geweest voor Italiaanse film zijn de 'spaghetti western', die kwam nadat Italië een plek had veroverd in Hollywood; 'sandalenfilms', goedkopere kostuumdrama's die zich afspelen in de tijd van het oude Rome; 'Giallo', wat geel betekent, het Italiaanse grindhouse/horror genre, waarbij grof geweld niet werd geschuwd; ook humor was Italianen niet vreemd, een genre dat begon met I Soliti Ignoti uit 1958, een komische film over een aantal kleine criminelen die een lommerd willen kraken in Rome.

Het gaat te ver om hier de volledige Italiaanse filmgeschiedenis uit te stallen, omdat hij zo ontzettend rijk is, maar een aantal titels die ik zelf ook gezien heb, zijn misschien leuk om te noemen.

Una Giornata Particolara, een prachtige dramafilm uit 1977, met Sophia Loren in de hoofdrol. Een film die zich afspeelt in WOII, waarbij thema's als homoseksualiteit en vreemdgaan niet worden geschuwd. Het is een bijzondere film, met eigenlijk maar twee acteurs die echt belangrijk zijn. Sophia Loren is zelfs zonder make-up beeldschoon en intrigerend. Een echte aanrader.

Gomorra uit 2008, over de mafia in Napels (de Camorra), is een film uit losse hand geschoten in de stijl van Cidade de Deus. Het is een fragmentarische film die draait om een aantal mensen die allemaal op hun eigen manier te maken krijgen met de Camorra. Goed ontvangen film, Grand Prix op Cannes.

Dan even iets heel anders, maar wel degelijk door een Italiaanse regisseur. Bernardo Bertolucci, die ik hierboven al even noemde, heeft in 1987 het gigantische The Last Emperor gemaakt. Een schitterende film over de laatste keizer van China, Pu Yi.

Films die verder nog aan te raden zijn, zijn La Stanza del Figlio van Nanni Moretti uit 2001, La Vita È Bella van Benigni uit 1997 en Malèna van Giuseppe Tornatori uit 2000, met een schitterende Monica Bellucci.

Oogverblindende mist

Dat was de term die mij te binnen schoot toen ik een paar weken terug op een vroege zaterdagochtend richting de Pieter de Hoochweg liep om te gaan repeteren. Coolhaven is een rustige plek, zeker in het weekend, en deze twee prachtige shots werden daar gemaakt.
Toen ik uit de metro kwam, liep ik naar buiten en het viel me meteen op hoeveel mist er hing. Dit was niet zo gek voor de tijd van het jaar, maar wat zo apart was, was het feit dat de mist zo dicht was, dat het mijn ogen prikkelde. Ik moest mijn ogen bijna dichtknijpen, zo dik was het. Toen schoot in mijn hoofd dat het bijna 'oogverblindend' was.

Mooie ervaring, zo aan het begin van de lente.

Watchmen #4

Nou, dan toch kort even een verslag van gisteren.

Samen met Charles naar Watchmen geweest. Het was het zó waard. Het is één van de betere superheldenfilms van de afgelopen tijd, er is veel tijd besteedt aan de waarde van het verhaal, de kostuums waren bruut (vooral de inkdots van Rorschach) en de muziek deed veel voor de film.

Het hele IMAX viel een beetje tegen, we hadden een groter scherm verwacht. Het geluid was wel tof, op een gegeven moment leek het binnen te regenen, zo goed was de surround afgesteld.

Twaalf euro vijftig voor een ticket is veel geld, maar het is het waard als je ziet wat we er voor terugkregen. Toffe film.

Nu horen jullie me voorlopig niet meer over Watchmen, behalve dan nog dit: de comic ligt in drie edities in de winkel (de softcover, 20 euro; de hardcover, 30 euro; de collector's box met artwork, 99 euro) en is het waard om aan te schaffen. Het vormt een toevoeging aan de film, die in sommige opzichten nog wat tekort schiet. Dus kijk je moeder lief aan en haal die shit in huis!

Watchmen #3

Jawel, lieve mensen, het is eindelijk zover. The wait is over!

Watchmen is in de bios. Hij is goed onthaald (terecht) en ondergetekende gaat woensdag met Chuckles richting de Amsterdam ArenA, omdat hij daar in Pathé IMAX draait. Te bizar, het wordt echt een happening.

Mensen, ga het zien, superhelden waren nog nooit zó tof. Daarbij komt dat het nummer 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix in de soundtrack zit. Gaan dus!

Denk tot slot eens na over deze tekst: "Who watches the Watchmen?"