Italiaanse cinema

Zoals beloofd, hier een blogbericht over Italiaanse cinema.

Een enorm rijke, met sterren overladen geschiedenis herbergt de Italiaanse film. Personen die dan snel in het oor (en oog) springen zijn natuurlijk Sophia Loren, Monica Bellucci, Caterina Murino en Claudia Cardinale. Maar ook mannelijke exponenten zoals Marcello Mastroianni, Roberto Benigni en Nanni Moretti zijn erg belangrijk (geweest). Regisseurs die belangrijk zijn geweest zijn Sergio Leone (De Dollar trilogie, Once Upon A Time In The West), Bernardo Bertolucci (Novecento, Last Tango In Paris), Federico Fellini (La Dolce Vita en Satyricon), Ettore Scola (Una Giornata Particolare), Luchino Visconti (Death in Venice) en natuurlijk Roberto Benigni, die films als La Vita È Bella maakte en het wat mindere Pinocchio. Op het gebied van muziek is er veel te zeggen voor de John Williams van Italië, Ennio Morricone. De man die voornamelijk verbonden was met de grote Sergio Leone, maakte al meer dan 500 muziekstukken voor film en televisie.

Genres die belangrijk zijn geweest voor Italiaanse film zijn de 'spaghetti western', die kwam nadat Italië een plek had veroverd in Hollywood; 'sandalenfilms', goedkopere kostuumdrama's die zich afspelen in de tijd van het oude Rome; 'Giallo', wat geel betekent, het Italiaanse grindhouse/horror genre, waarbij grof geweld niet werd geschuwd; ook humor was Italianen niet vreemd, een genre dat begon met I Soliti Ignoti uit 1958, een komische film over een aantal kleine criminelen die een lommerd willen kraken in Rome.

Het gaat te ver om hier de volledige Italiaanse filmgeschiedenis uit te stallen, omdat hij zo ontzettend rijk is, maar een aantal titels die ik zelf ook gezien heb, zijn misschien leuk om te noemen.

Una Giornata Particolara, een prachtige dramafilm uit 1977, met Sophia Loren in de hoofdrol. Een film die zich afspeelt in WOII, waarbij thema's als homoseksualiteit en vreemdgaan niet worden geschuwd. Het is een bijzondere film, met eigenlijk maar twee acteurs die echt belangrijk zijn. Sophia Loren is zelfs zonder make-up beeldschoon en intrigerend. Een echte aanrader.

Gomorra uit 2008, over de mafia in Napels (de Camorra), is een film uit losse hand geschoten in de stijl van Cidade de Deus. Het is een fragmentarische film die draait om een aantal mensen die allemaal op hun eigen manier te maken krijgen met de Camorra. Goed ontvangen film, Grand Prix op Cannes.

Dan even iets heel anders, maar wel degelijk door een Italiaanse regisseur. Bernardo Bertolucci, die ik hierboven al even noemde, heeft in 1987 het gigantische The Last Emperor gemaakt. Een schitterende film over de laatste keizer van China, Pu Yi.

Films die verder nog aan te raden zijn, zijn La Stanza del Figlio van Nanni Moretti uit 2001, La Vita È Bella van Benigni uit 1997 en Malèna van Giuseppe Tornatori uit 2000, met een schitterende Monica Bellucci.