De Roy

Edwin. Wat een ongelooflijk figuur.

Ik zit Pauw & Witteman te kijken, met een glaasje whiskey erbij, niks aan het handje. Komt ie. Edwin de Roy van Zuydewijn. Ex-prins. Ex-man van het kleinste prinsesje wat we hebben. De cocktail. Margarita. Cocktail is wel lekker, het prinsesje iets minder...

Hij zit daar omdat hij een juridische zaak had aangespannen, omdat ze zouden zijn afgeluisterd. Met een schroefje ofzo. Et cetera. Ze zijn inmiddels gescheiden, De Roy heeft nog steeds geen baan (hehe, wat een luiwammes, zou hij een uitkering krijgen) en hij roept nu tegen iedereen die het wil horen dat hij systematisch tegengewerkt wordt. Door wie, vraag je je misschien af. Ja, goeie vraag. Hij zegt door de media, door de leidinggevenden van bedrijven en door de regering. Oké, ten eerste, als je de media tegen je in het harnas jaagt, bent je de lul. Dan gaan ze er ook alles aan doen om je te sarren. Kijk naar Louis van Gaal. Leidinggevenden van bedrijven? Laat me niet lachen. Die hebben echt wel wat beters te doen dan zich bekommeren om een narcistische aandachttrekker als Edwin. En de regering? Die hebben het echt veel te druk met gesodemieter over de Irak-oorlog. Die gaan echt geen spoeddebat beleggen om te praten over hoe slecht het wel niet gaat met de Nationale Huilbaby.

Ik zeg: Edje, stel je niet zo aan. Hij brulde iets over een baan in het buitenland. Heel goed. Blijf daar dan. We moeten je hier niet. Dat zegt de Nationale Ombudsman, dat zeggen wij. Superdoei, nou wegwezen.

Voor mij is er maar 1 De Roy van Zuydewijn. Namelijk H.J. de Roy van Zuydewijn, die Shakespeare heeft vertaald en daar de Martinus Nijhoff prijs voor heeft gekregen.