Telefoon

Mensen hebben vaak de neiging om heel hard te gaan praten als ze aandacht willen (ik ken mezelf). Gek is dat mensen die aan de telefoon zijn (waarvan je toch zou moeten denken dat ze dan de volledige aandacht van iemand hebben, tenzij je zoals ik altijd honderd dingen tegelijk doet terwijl je aan het bellen bent, zodat die ander het gevoel heeft keihard genegeerd te worden) ook heel hard praten. Of in ieder geval anders dan normaal. Zoals laatst zei iemand tegen me dat ik aan de telefoon 'echt als een neger praat'. Nu weet ik niet hoe ik dat moet interpreteren, maar ik was met een vriend aan de telefoon en zei op een gegeven moment 'is goed, later'. Als afsluiting van het gesprek. Toen hing ik op. Blijkbaar interpreteerde die persoon dat op zo'n manier, dat het klonk alsof er iemand anders aan het telefoneren was. Dat werd bestempeld als 'neger'. Ik vond het niet gepast, zal aan mij liggen.

Nog iets grappigs over telefoneren. Waarom gaan mensen altijd debiel doen als ze bellen? Ik geef een paar voorbeelden. Met een pen gaan spelen onder het praten, en urenlang met die pen in de weer zijn (kliklikliklikliklKLIK); door de kamer lopen (en echt constant heen en weer); naar beneden kijken onder het lopen en met je voet schuiven en dingen wegschuiven; dingen checken op stof.
Dit zijn zulke aparte dingen (ik doe het zelf ook uiteraard), maar het lijkt wel alsof telefoneren voor de mens toch nog niet helemaal normaal is. Alsof je in een gesprek toch iemand in de ogen moet kijken en contact maken (moet je eens doen in de metro, bellen en ondertussen contact maken met iemand anders). Dat de mens zich zo daarop heeft ingesteld. Ik weet bijvoorbeeld dat ik niet zo'n groot fan ben van telefoneren. Geef mij maar een echt gesprek.

Bloggen is wel leuk. Dan gooi je iets op tafel en mogen anderen daar op reageren zonder dat je terug hoeft te reageren. De weg van de minste weerstand zullen we maar zeggen.

Track of the day: The Blasters - Dark Night (van From Dusk Till Dawn)