Wat zit er in dat f**king doosje?

Ja, dus DK wees me op een filmpje van twee Nederlandse dudes, met de mysterieuze titel "What's in the box?"

Dus ik kijken... geen idee wat ik kon verwachten, het enige wat hij al gezegd had was dat de heren in kwestie al benaderd waren door 20th Century Fox en dat de special effects in het filmpje echt bizar waren.
Dat was het ook. Het gaat over een jongen die wakker wordt en erachter komt dat de wereld nogal in de problemen is. Hij heeft dan een doos met een oplichtende ring erop en hij rommelt een stukje door Nijmegen. Het wordt gezien als deels een Half Life-viral, deels een idee van 'what is yet to come'.

Het is fascinerend om te zien hoe twee dudes met 150 euro zoiets kunnen maken.

Erbij is inmiddels een website (www.whatsinthebox.nl) met een plaatje van een kubus. De kubus licht op als je er overheen gaat met je muis. Slimme oplettende kijkers hebben uitgevist dat het om de lyrics van het nummer The Final Countdown gaat van Tenacious D.

Kijk in elk geval even hier naar het filmpje in kwestie. Erg knap gedaan.

Van deze heren willen we meer horen!

Dan nu ook nog even muziek, dat is al een tijdje geleden. Een bijzonder nummer, personal favorite van mij, een ambassadeur van de Acid Jazz, Nuyorican Soul. Het nummer heet I Am The Black Gold Of The Sun en is echt heerlijk zomers. De vocals zijn van Jocelyn Brown, die we ook kennen van Incognito. Klik het plaatje voor de download.

Italiaanse cinema

Zoals beloofd, hier een blogbericht over Italiaanse cinema.

Een enorm rijke, met sterren overladen geschiedenis herbergt de Italiaanse film. Personen die dan snel in het oor (en oog) springen zijn natuurlijk Sophia Loren, Monica Bellucci, Caterina Murino en Claudia Cardinale. Maar ook mannelijke exponenten zoals Marcello Mastroianni, Roberto Benigni en Nanni Moretti zijn erg belangrijk (geweest). Regisseurs die belangrijk zijn geweest zijn Sergio Leone (De Dollar trilogie, Once Upon A Time In The West), Bernardo Bertolucci (Novecento, Last Tango In Paris), Federico Fellini (La Dolce Vita en Satyricon), Ettore Scola (Una Giornata Particolare), Luchino Visconti (Death in Venice) en natuurlijk Roberto Benigni, die films als La Vita È Bella maakte en het wat mindere Pinocchio. Op het gebied van muziek is er veel te zeggen voor de John Williams van Italië, Ennio Morricone. De man die voornamelijk verbonden was met de grote Sergio Leone, maakte al meer dan 500 muziekstukken voor film en televisie.

Genres die belangrijk zijn geweest voor Italiaanse film zijn de 'spaghetti western', die kwam nadat Italië een plek had veroverd in Hollywood; 'sandalenfilms', goedkopere kostuumdrama's die zich afspelen in de tijd van het oude Rome; 'Giallo', wat geel betekent, het Italiaanse grindhouse/horror genre, waarbij grof geweld niet werd geschuwd; ook humor was Italianen niet vreemd, een genre dat begon met I Soliti Ignoti uit 1958, een komische film over een aantal kleine criminelen die een lommerd willen kraken in Rome.

Het gaat te ver om hier de volledige Italiaanse filmgeschiedenis uit te stallen, omdat hij zo ontzettend rijk is, maar een aantal titels die ik zelf ook gezien heb, zijn misschien leuk om te noemen.

Una Giornata Particolara, een prachtige dramafilm uit 1977, met Sophia Loren in de hoofdrol. Een film die zich afspeelt in WOII, waarbij thema's als homoseksualiteit en vreemdgaan niet worden geschuwd. Het is een bijzondere film, met eigenlijk maar twee acteurs die echt belangrijk zijn. Sophia Loren is zelfs zonder make-up beeldschoon en intrigerend. Een echte aanrader.

Gomorra uit 2008, over de mafia in Napels (de Camorra), is een film uit losse hand geschoten in de stijl van Cidade de Deus. Het is een fragmentarische film die draait om een aantal mensen die allemaal op hun eigen manier te maken krijgen met de Camorra. Goed ontvangen film, Grand Prix op Cannes.

Dan even iets heel anders, maar wel degelijk door een Italiaanse regisseur. Bernardo Bertolucci, die ik hierboven al even noemde, heeft in 1987 het gigantische The Last Emperor gemaakt. Een schitterende film over de laatste keizer van China, Pu Yi.

Films die verder nog aan te raden zijn, zijn La Stanza del Figlio van Nanni Moretti uit 2001, La Vita È Bella van Benigni uit 1997 en Malèna van Giuseppe Tornatori uit 2000, met een schitterende Monica Bellucci.

Oogverblindende mist

Dat was de term die mij te binnen schoot toen ik een paar weken terug op een vroege zaterdagochtend richting de Pieter de Hoochweg liep om te gaan repeteren. Coolhaven is een rustige plek, zeker in het weekend, en deze twee prachtige shots werden daar gemaakt.
Toen ik uit de metro kwam, liep ik naar buiten en het viel me meteen op hoeveel mist er hing. Dit was niet zo gek voor de tijd van het jaar, maar wat zo apart was, was het feit dat de mist zo dicht was, dat het mijn ogen prikkelde. Ik moest mijn ogen bijna dichtknijpen, zo dik was het. Toen schoot in mijn hoofd dat het bijna 'oogverblindend' was.

Mooie ervaring, zo aan het begin van de lente.

Watchmen #4

Nou, dan toch kort even een verslag van gisteren.

Samen met Charles naar Watchmen geweest. Het was het zó waard. Het is één van de betere superheldenfilms van de afgelopen tijd, er is veel tijd besteedt aan de waarde van het verhaal, de kostuums waren bruut (vooral de inkdots van Rorschach) en de muziek deed veel voor de film.

Het hele IMAX viel een beetje tegen, we hadden een groter scherm verwacht. Het geluid was wel tof, op een gegeven moment leek het binnen te regenen, zo goed was de surround afgesteld.

Twaalf euro vijftig voor een ticket is veel geld, maar het is het waard als je ziet wat we er voor terugkregen. Toffe film.

Nu horen jullie me voorlopig niet meer over Watchmen, behalve dan nog dit: de comic ligt in drie edities in de winkel (de softcover, 20 euro; de hardcover, 30 euro; de collector's box met artwork, 99 euro) en is het waard om aan te schaffen. Het vormt een toevoeging aan de film, die in sommige opzichten nog wat tekort schiet. Dus kijk je moeder lief aan en haal die shit in huis!

Watchmen #3

Jawel, lieve mensen, het is eindelijk zover. The wait is over!

Watchmen is in de bios. Hij is goed onthaald (terecht) en ondergetekende gaat woensdag met Chuckles richting de Amsterdam ArenA, omdat hij daar in Pathé IMAX draait. Te bizar, het wordt echt een happening.

Mensen, ga het zien, superhelden waren nog nooit zó tof. Daarbij komt dat het nummer 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix in de soundtrack zit. Gaan dus!

Denk tot slot eens na over deze tekst: "Who watches the Watchmen?"

The Opera

Ik ben sinds een paar weken begonnen met repeteren voor mijn nieuwe voorstelling, Assepoester de opera. Dat weten oplettende lezers al. Ik kan inmiddels een kleine toevoeging geven: het is echt super tot nu toe, en ik geniet met volle teugen. Meer verklap ik nog niet.

Het leuke is dat nu binnenkort natuurlijk ook voorstellingen gespeeld gaan worden. En na afloop van voorstellingen heb je af en toe weleens dat er mensen naar je toe komen om even met je te praten. En de dingen die je daar hoort zijn echt schitterend.

Dan heb je net première gehad en iemand die jou voor het eerst heeft horen zingen zegt dan: "Joh, ik wist helemaal niet dat jij kon zingen!" Dan is het zo lastig om te bedenken of dat nou een compliment is of niet. Niet dat ik het niet waardeer hoor, het is altijd leuk om mensen positief te verrassen.

Ook komen er weleens mensen naar je toe die bijvoorbeeld zeggen: "Om dat en dat moment heb ik zo hard moeten lachen!" Waarbij jij dan denkt dat juist dát moment het meest kwetsbare van de hele voorstelling was. Blijkbaar niet dan.

Een regisseur heeft me ooit gewaarschuwd voor 'vage ooms die vroeger zelf ook hebben toneelgespeeld'. Die hebben nogal eens de neiging om het hele gebeuren te analyseren en om allerlei tips te gaan geven. Mijn regisseur zei dan dat je het compliment in ontvangst moest nemen, en zodra de 'maar' kwam, dat je je dan om moest draaien en weglopen. Ik doe dat niet zo rigoureus, maar heb wel altijd de tekst 'even wat drinken halen' voor op mijn tong.

Een vriend van me kwam ook nog met de prachtige tekst die mensen weleens geven, dat ze iets zo mooi vonden en dat eindeloos blijven herhalen. Op een gegeven moment heb je dan door dat ze het uit beleefdheid doen en dan is de lol er snel vanaf. Wel lief hoor, maar het is een prachtige strijd tussen beleefdheid en het kwetsen van iemands gevoelens. Hoe stel je je op? Ben jij in staat om eerlijk te zeggen of je iets mooi vindt? Het blijft een interessante kwestie.