The Opera

Ik ben sinds een paar weken begonnen met repeteren voor mijn nieuwe voorstelling, Assepoester de opera. Dat weten oplettende lezers al. Ik kan inmiddels een kleine toevoeging geven: het is echt super tot nu toe, en ik geniet met volle teugen. Meer verklap ik nog niet.

Het leuke is dat nu binnenkort natuurlijk ook voorstellingen gespeeld gaan worden. En na afloop van voorstellingen heb je af en toe weleens dat er mensen naar je toe komen om even met je te praten. En de dingen die je daar hoort zijn echt schitterend.

Dan heb je net première gehad en iemand die jou voor het eerst heeft horen zingen zegt dan: "Joh, ik wist helemaal niet dat jij kon zingen!" Dan is het zo lastig om te bedenken of dat nou een compliment is of niet. Niet dat ik het niet waardeer hoor, het is altijd leuk om mensen positief te verrassen.

Ook komen er weleens mensen naar je toe die bijvoorbeeld zeggen: "Om dat en dat moment heb ik zo hard moeten lachen!" Waarbij jij dan denkt dat juist dát moment het meest kwetsbare van de hele voorstelling was. Blijkbaar niet dan.

Een regisseur heeft me ooit gewaarschuwd voor 'vage ooms die vroeger zelf ook hebben toneelgespeeld'. Die hebben nogal eens de neiging om het hele gebeuren te analyseren en om allerlei tips te gaan geven. Mijn regisseur zei dan dat je het compliment in ontvangst moest nemen, en zodra de 'maar' kwam, dat je je dan om moest draaien en weglopen. Ik doe dat niet zo rigoureus, maar heb wel altijd de tekst 'even wat drinken halen' voor op mijn tong.

Een vriend van me kwam ook nog met de prachtige tekst die mensen weleens geven, dat ze iets zo mooi vonden en dat eindeloos blijven herhalen. Op een gegeven moment heb je dan door dat ze het uit beleefdheid doen en dan is de lol er snel vanaf. Wel lief hoor, maar het is een prachtige strijd tussen beleefdheid en het kwetsen van iemands gevoelens. Hoe stel je je op? Ben jij in staat om eerlijk te zeggen of je iets mooi vindt? Het blijft een interessante kwestie.