Kerst

En nu, na alle beslommeringen van het afgelopen jaar, heb ik eventjes de tijd om gewoon een stukje te typen.

Het was een bewogen jaar, dat mag je gerust stellen. Afstuderen, twee maanden buitenland, toneelschool, verhuizen/nietverhuizen/verhuizen/nietverhuizen, daten/nietdaten, vrienden/geenvrienden. 2010 was een jaar voor de geschiedenisboeken, zoals elk jaar dat weer was en zal zijn.

Ik heb het gevoel alsof dit jaar een jaar was, dat me in de toekomst steeds weer voor de geest zal staan bij beslissende momenten. Doordat dit jaar zo tekenend voor me is geweest, is het een soort archetype geworden voor ontwikkelingen in het verschiet.

Of niet.

Je weet het niet. Voor hetzelfde geld gebeurt er volgend jaar weer zoiets bizars dat 2011 een jaar wordt waar alle andere jaren aan gemeten zullen worden. 1 ding is absoluut zeker. In 2011 zal ik mijn huis verruilen voor een ander huis. Ik weet niet wanneer, ik weet niet hoe, ik weet niet waar en waarom, maar het gaat gebeuren. Zoveel heb ik mezelf wel beloofd.

Dan de kerstdagen. Zoals alle dingen die in de maatschappij heel normaal zijn, heb ik er moeite mee. Ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen op zo'n dag! Wat je ook doet, het is nooit goed. Ben je vrolijk, ben je te vrolijk. Ben je rustig, is er iets aan de hand. Ben je observerend, moet je niet zo chagrijnig doen. Ben je met 1 iemand in gesprek, moet je wat socialer doen. Vreselijk! Natuurlijk is de gedachte leuk en aardig, maar ik ben geen fan van de feestdagen. Echt niet. Doe maar normaal. Focus je op iets belangrijks. Who cares about fancy dinners, grote cadeaus, familiebezoek, al dat soort shit. Geef mij een bank en een goede film op dvd, ik ben zielsgelukkig.

Trauma?

Misschien. Waarheid is dat bij mij de feestdagen niet altijd leuk zijn. Waarheid is ook dat mij altijd verteld is 'dat je er zelf wat van moet maken'. Tja.. Dan zal het wel aan mij liggen. Ook goed. Doe ik niet moeilijk over.

Mijn ideale kerst?

's Ochtends in alle rust naar de kerk. Met mijn ogen dicht de verkondiging aanhoren, over de geboorte van Jezus. Dan 's middags rustig benen omhoog, vriendinnetje naast me, naar een stomme kerstfilm kijken. Dan 's avonds, zoveel mogelijk vrienden en mensen van wie ik persoonlijk heel veel houd over de vloer. Niks cadeaus, gewoon iedereen bij elkaar, ouwehoeren, kerstliedjes zingen en heel veel gezelligheid.

Op kerstavond maak ik soortgelijk mee. Ik ga dan op bezoek bij de liefdes van mijn leven (Ana, Tereza, Liza, Roza...) en het is dan gewoon. Gewoon gezellig. Gewoon heerlijk. Lachen tot je erbij neervalt, een goed glas wijn erbij, veel kerstliedjes en dronken oma's. Dat is voor mij het kerstgevoel.

Ik hoop dat ik dat tot in het einde van dagen mee mag blijven maken. Al moet ik er in mijn rolstoel naartoe gereden worden.

Merry christmas everyone.

Fictie

Bij gebrek aan inspiratie, een stukje fictie. Uit december 2009.

Enjoy!

Geschrokken

Geschrokken open ik mijn ogen. Een kleverige vloeistof plakt aan mijn handen. Met mijn half verdwaasde blik zie ik dat het bloed is. De suis in mijn oren verandert langzaam in een hoge toon. Om me heen hoor ik vaag allerlei geluiden. Mensen rennen voorbij en ik denk geschreeuw te horen. Dan realiseer ik me dat ik nog steeds op de stoel zit. De stoel die ik had bezet op het moment dat ik de bus binnenkwam. Het was een lange dag geweest en ik was zonder na te denken op de stoel neergeploft. We waren rustig vertrokken en er leek niets aan de hand. Op zeker moment, één halte voor het station, rook ik iets. Een scherpe geur drong mijn neus binnen. Ik herinnerde me dat ik die geur vroeger als kind altijd rook als ik papier in de fik stak.

Brand.

Ik dacht er eerst niks van, maar toen de bus weer begon te rijden en de geur mee bleek te rijden, begon ik om me heen te kijken. Wat was hier aan de hand? Ik realiseerde me op een gegeven moment dat ik me in het midden van het gebeuren bevond. Als er iets zou gebeuren, zat ik in het epicentrum, dat was wel duidelijk. We waren nog geen kilometer verder, toen werd alles zwart.

De toon begint uit mijn oren te verdwijnen, maar maakt plaats voor een nieuwe suis. Mijn blik wordt langzaam helder en ik voel mijn gevoel weer terugkeren. Op datzelfde moment verschijnt er een gezicht voor me. Het gezicht praat tegen me, maar ik snap het niet. Daarnaast hoor ik niks.
“Gaat alles goed?” weet ik te ontcijferen.
Ik schud mijn hoofd. Hoe denk je dat het gaat, malloot. Daarbij komt dat ik nog steeds geen idee heb wat er gebeurd is. Met het terugkeren van mijn gevoel keert ook mijn pijnzintuig terug. Er schieten allerlei soorten pijn door me heen. Pijn aan mijn hoofd, mijn benen, mijn rug, en een ontzaglijke pijn aan mijn linkerarm. Ik durf niet te kijken, maar begrijp dat het bloed van deze arm afkomstig moet zijn. De verpleger, want dat blijkt het gezicht te zijn, lijkt me grondig te onderzoeken. Hij heeft zijn hand op mijn schouder en kijkt alles na. Als hij iets raakt wat pijn doet, brul ik even. Idioot.
Hij pakt me op een gegeven moment bij mijn rechterarm en leidt me naar de ambulance. Daar pakt hij wat spulletjes en begint me te verzorgen en verbinden.
Ik stamel zachtjes “Wat is… gebeurd?”
De verpleger kijkt me aan.
“Uw bus is zojuist ontploft meneer. U heeft geluk gehad, de persoon naast u zat middenin de explosie.”
Ik schrik. En ik maar denken dat ik in het epicentrum zat. Niet dus.
“Leeft hij… nog?”
“Zij, wordt nu vervoerd naar het ziekenhuis. Maar ze is er slecht aan toe.” Dan een lange stilte. Terwijl hij doorgaat met verbinden, begint de verpleger weer te spreken.

“Ze had een grote koffer bij zich. Toen de explosie zich voltrok, heeft ze hem op de één of andere manier naast zich gehouden, waardoor u amper geraakt bent. Dat heeft uw leven gered.”
Geschrokken kijk ik hem aan. Hij glimlacht. Dan verlies ik het bewustzijn.

Terugkeer

En na 2 lange maanden in Frankrijk ben ik teruggekeerd op het nest.

Wat een ervaring. In een gemiddelde temperatuur van 35 graden je werk doen is heel wat anders dan een suf baantje in Holland. Werken met kinderen is niet anders dan hier, alleen zijn de meeste Franse kinderen wat beleefder. Voorstellingen spelen in de open lucht is fantastisch, maar dat was het hier ook al. Frankrijk is een prachtig land, Holland soms. De échte Franse mensen zijn gastvrij, vriendelijk en geïnteresseerd. Hollanders.. eigenlijk ook wel. Een aperitief is hier een drankje, klaar. Apéro is in Frankrijk een way of life. Zonder apéro leef je niet. Je begint met apéro om een uurtje of zes en gaat dan rustig een paar uurtjes kletsen, drinken, hapje erbij. Dan rond negen uur ga je pas eten. Zo relaxed, zo ontspannen, zo onbezorgd. Ja, dát kunnen we hier niet. Helaas. Ik kwam terug en gelijk begon de stress weer. "Oh ja, ik ga donderdag voor het eerst naar school. Ik moet DUO nog notificeren dat ik geen stufi meer krijg, ik moet nog spullen kopen, ik moet de was doen, ik moet vanavond koken, ik moet solliciteren, ik moet een huis vinden, ik moet mensen mailen, ik moet mensen bellen, ik moet muziek luisteren, ik moet een film kijken, ik moet sporten, ik moet, ik moet, ik MOET!"

Om gek van te worden, zoals je misschien begrijpt. Maar niet getreurd, het is me tot nu toe allemaal gelukt en het gaat me redelijk af allemaal.

Binnenkort ga ik in alle rust de foto's uitzoeken en dan komen er wat op mijn blog. Tot dan!

99

Drie dagen voor mijn vertrek schrijf ik mijn negenennegentigste blogbericht.

Nog net geen mijlpaal, en daarom noem ik deze ook. Omdat de honderdste gewoon een bericht zal zijn, een bericht als alle anderen, vol met nutteloze/vermakelijke/aandoenlijke/boeiende informatie.

Maar dit bericht staat in het teken van 99.

Een analyse.

Het jaar 99 is het jaar van 1 gebeurtenis: de geboorte van Sint Narcissus, een van de eerste leiders van de Christelijke gemeente in Jeruzalem.

'99 Luftballons' is de titel van een protestlied van de Duitse zangeres Nena, een nummer uit de tijd van de New Wave, en inmiddels een klassieker.

'99 Problems' is een lied van Jay-Z.

'99' is de titel van een lied van Toto.

In de NHL is 99 het enige nummer wat niet meer op een shirt mag verschijnen, ter ere van legendarische center Wayne Gretzky.

In de NFL is er geen hoger nummer wat gedragen kan worden.

99 is in de NBA het hoogste aantal vrije worpen in een serie van 7 wedstrijden.

Er zijn in de wereld 46 wegen/snelwegen die het nummer 99 hebben.

Van 1968 tot 1984 bouwde Saab de '99'.

In sms-taal schijnt '99' te betekenen dat je iemand welterusten wenst.

Verder is 99 een getal wat staat voor een bijna-einde. Laat dit nou bij mijn blog niet het geval zijn! Ik blijf bloggen, no worries. Dus blijf lezen!

It's the falling

Het is een zegening

Een heel kleine, alles veranderende zegening.

Jouw wang tegen mijn wang.

Jouw haar in mijn neus.

Jouw ogen op mij, de mijne op jou.

Het kleinste gebaar doet me zwemmen in een zee van verlangen.

Had ik nu maar een zwemdiploma...

Af

En dan ben je ineens afgestudeerd.

Na een gesprek waarvan je dacht toch écht wel een 8 verdiend te hebben.

Waar je een 6,5 voor gekregen hebt.

Met de opmerking dat je 'teveel de grote lijn vasthield en te weinig in detail trad'.

Volledig terecht, en dát frustreert me dan zo.

Ze hebben gelijk!

Mijn gesprekspartner kreeg die 8 wel.

Volledig verdiend overigens.

Dus gefeliciteerd. Van harte.

Maar het stinkt wel.

Zo, klaar.

Ik ben geslaagd! Ben dramatherapeut!

Zwart gat!

Eerst maar eens 2 maanden naar La France (nog 9 dagen!).

Lekker zonnebaden terwijl je geld verdient. Had ik dat eerder bedacht.

A good day

Yesterday was a good day. Adidas store & Boijmans van Beuningen met Oda.

New toy

Nikon. D3000. Eat that.

2 weeks

Nadat nu het allergrootste gedeelte van vier jaar creatieve therapie drama achter de rug is (alleen nog een reflectie schrijven van mijn eindpresentatie en een eindgesprek voeren met twee docenten), begin ik voorzichtig richting de vakantie te denken. Want het duurt nog maar twee weken voordat ik naar Frankrijk vertrek. 2 maanden van huis.

Ik ga naar de Ardèche, een departement in het zuid-oosten van Frankrijk. In de Ardèche ligt een 'canton', genaamd Vallon-Pont-d'Arc, wat zoveel betekent als de 'boogbrug in de kleine vallei'. In dit 'canton' ligt een plaatsje genaamd Sampzon. Daar, verscholen in de prachten van de Franse genoegens, ligt de camping Soleil Vivarais. Daar zal ik 2 maanden vertoeven, al animerende voor k_tkinderen en vrolijke dames. Voor een sneak preview: klik.

Heb je zin om langs te komen? Laat het even weten én reserveer even bij de camping. Grote kans dat je anders verstoken zult zijn van een plaatsje, want de camping is nogal geliefd!

Liedje

Er gaat geen moment voorbij dat er geen liedje in mijn hoofd zit. Dat is dus heel vaak. En het zijn soms de gekste liedjes.

Zoals vandaag. Al de hele dag zit 'Sex on the Beach' van T-Spoon in mijn hoofd. Een vreselijk slecht nummer, maar ja, wel grappig. Als het echter al 5 uur in je hoofd zit, word je er wel redelijk moe van.

Wat doe ik dan altijd? Me de 'Imperial March' van Star Wars herinneren. Een geniale keuze. Het trage ritme, de herkenbare tune, de dreiging van de zware instrumenten, een klassieker. Sowieso is Star Wars een klassieker. Briljant. Moet je gezien hebben?

Aankomende week spelen we de voorstelling. Eindelijk, na maanden werken, stressen, stoppen, doorgaan, hoop&vrees, lachen, huilen, bloeden. We gaan het doen. Veel kaartjes verkocht al. Maar er zijn er nog een paar! Dus schroom niet, maar reserveer!

New Look

Nieuwe lay-out.

Zelfde blog.

No changes, behalve dan een fris nieuw jasje.

Keep following everyobdy!

JP

Waar blijven nu je grappen?

Waar blijft nu je 'u kijkt zo lief'?

Waar ga je nu naartoe?

Bij wie wordt je nu de hoge pief?

Hoe ga je om, met zo'n verlies?

Hoe ga je om, met zo'n achterban?

Wat deed je de das om, Jack de Vries?

Wanneer zei je: "Ik kap ermee, man,"?

Maar goed gedaan, in een zware tijd.

Besteed nu meer aandacht, aan je kleine meid.

Want een gezin, dat heb je niet voor niets,

Voor een zondagje gezellig samen op de fiets.

WK

Het WK komt eraan. En aangezien ik mezelf wel een voetbalfanaat noem, toch maar mijn voorspelling.

Allereerst de topfavorieten:

1. Spanje - Nu ze hun 'vloek' hebben doorbroken en eindelijk een toernooi hebben gewonnen (EK 2008), maken ze een flinke kans om ook wereldkampioen te worden. Ze hebben een beangstigend goede equipe, met o.a. Ramos, Casillas, Villa, Torres én Fabregas, wat vijf van de beste spelers ter wereld zijn. Daarnaast als coach Del Bosque, die al menig prijs heeft gewonnen.

2. Brazilië - Het eeuwige Brazilië, die op de een of andere manier gewoon weten wanneer ze moeten pieken. De nationale competitie stelt al jaren geen reet meer voor, want maar liefst 3 spelers van de selectie spelen in het thuisland. Maar hun individuele talenten zijn onvoorstelbaar. Echte wereldtoppers zijn alleen Maicon, Robinho en Kaká, maar het feit dat ze enfant terrible Ronaldinho thuislaten, maakt ze een favoriet.

3. Duitsland - Gary Lineker heeft het eens mooi verwoord: "Voetbal is een spel met 1 bal, 22 spelers, twee helften van 45 minuten, 2 coaches, een stadion vol mensen, en aan het einde van de wedstrijd wint Duitsland." En daarom is Duitsland favoriet.

Dan de outsiders (voor leken: outsiders zijn wel goed, maar niet goed genoeg om favoriet te zijn; omdat de meeste 'kenners' ook geen idee hebben wat er gaat gebeuren op zo'n toernooi, benoemen ze daarom maar outsiders, om toch 'zie je wel' te kunnen zeggen):

1. Italië - De gedoodverfde titelverdediger. Kunnen ze potten breken, zonder Totti en Toni? Zonder Maldini en Inzaghi? Maar ja, je weet het hè. Italië is een land wat nooit te onderschatten valt. Kunnen vreselijk goed voetballen. En in een poule met Paraguay, Nieuw Zeeland en Slowakije, dan moet je het wel heel hard verknallen, wil je niet in de knock-out terecht komen.

2. Argentinië - Jawel, toch wel. Kunnen eigenlijk alleen ver komen als ze zich op cruciale momenten niets meer aantrekken van coach Diecoke Marajiuana. Vreselijk goede voetballer, vreselijke coach (Zuig er maar aan!). Hebben een fantastisch team, met ZoonVanGod&Maradona Messi.

3. Nederland - Ik ben en blijf chauvinist en geloof nog altijd dat er een mogelijkheid bestaat dat Nederland ooit wereldkampioen wordt. Want hoeveel er ook gezeken wordt vanaf de zijlijn, hoeveel er ook geschreven wordt, hoe vaak we ook penalties missen, we kunnen gewoon ontzettend goed en mooi voetballen. En dat is een cadeautje wat we de wereld elk toernooi weer geven. Dat mag nu weleens beloond worden.

Engeland wordt geen wereldkampioen. Frankrijk en Portugal ook niet.

Dan mijn opstelling. Ik speel het liefst (hoor mij nou) met een 4-4-2 systeem, met een ruit op het middenveld. Zoiets:

Goal: Maarten Stekelenburg

Linksback: Giovanni van Bronckhorst (c)

Centraal: Joris Mathijsen

Centraal: John Heitinga

Rechtsback: Gregory van der Wiel

Verd. Midden: Nigel de Jong

Linker Midden: Rafael van der Vaart

Rechter Midden: Mark van Bommel

Aanv. Midden: Wesley Sneijder

Spits: Robin van Persie

Spits: Arjen Robben (opkomend vanaf rechts)

Zo, en nou achterover zitten. En WK kijken. Hup Holland!

Zwart gat

Er wordt weleens gezegd dat profvoetballers aan het einde van hun carrière in een enorm zwart gat donderen. Simpelweg omdat ze geen dagbesteding meer hebben. Ze hebben niks te doen.

Nu heb ik er nog geen voetbalcarrière op zitten, maar heb ik de afgelopen week toch ook als een zombie door het huis gedwaald. Want als je drie weken non-stop gewerkt hebt, aan allerlei projecten tegelijk, dan kom je ook in een zwart gat terecht als dat alles ineens stopt.

Ik wilde wel van alles doen, maar kon het gewoonweg niet. Ik wilde wel even naar buiten, maar had daar geen zin in. Ik wilde wel een boek lezen, maar als ik het boek oppakte, dan verloor ik mijn interesse alweer. Ik wilde wel schrijven, maar ik hoefde maar een pen te pakken, of BAM writer's block...

De reis naar Frankrijk is nu helemaal op orde. Op 2 juli ga ik weg, op 29 augustus kom ik weer terug. Stelt niks voor *zegt hij met een kloppend hart*.

En dan is het gelijk op naar de Acteerschool. Can't wait.

Maar even terug naar dat zwarte gat. In de kosmos bestaan ook zwarte gaten. Een zwart gat is een 'regio' van waaruit niets kan ontsnappen, zelfs licht niet. Moet je voorstellen. Ik ben me eens gaan verdiepen in die theorie (want meer dan theorie is het namelijk niet), maar potverdije, dat is niet niks zeg. De categorie 'black hole' heeft op Wikipedia alleen al 83 verschillende artikelen. Dusse.. Daar ga ik nu verder niks over zeggen. Zoek het maar op.

Maar een hypothetisch zwart gat kan ook van alles opslokken. Zoals energie. Gelukkig is dat nu weer terug. En doe ik weer leuke dingen. SUMMER!

Afstuderen

En dan leg je ineens de laatste hand aan je scriptie, en is ie af...

Wat een leegte! Maar ook grappig dat de druk en spanning er niet in 1 keer af is. Dat komt natuurlijk ook door het feit dat ik nog een onderzoek heb lopen (Handboek Creatieve Therapie), dat ik een dramapresentatie heb, mezelf heb over laten halen om mee te doen met een voorstelling (Bérénice, waarvoor ik zondag om 6:00 uur op moet), én ik over een paar weken voor 2 maanden vertrek naar Frankrijk.

Maar het leven lacht me toe. Ik bedoel, een paar dagen geleden zat ik mezelf nog af te vragen wat ik wilde gaan doen na de zomervakantie. Ik had een gesprek met Ragnhild (oud-docent, die gewoon eens eerlijk is) waarna ik serieus aan het overwegen was om er maar mee te kappen. Gewoon het toneel vaarwel zeggen. Want om eerlijk te zijn: aangenomen worden op de toneelschool is fantastisch, maar ook doodeng.
Maar het is vooral fantastisch! Als iemand vanaf september aan me vraagt: "Wat doe je nu eigenlijk?" kan ik antwoorden: "Oh, toneelschool." Hehe.

Lieve mensen, bedankt voor alles, we gaan ervoor. Summertime!

Dromen

Dromen doe ik al sinds ik heel erg klein ben.

Daardoor weet ik dat dromen én gezond is, én levensgevaarlijk. Jezelf ideeën in je hoofd planten over dat je misschien wie weet ooit zou het nog wel eens aangenomen zou kunnen worden op een toneelschool, dan neem je een gok.

Dromen najagen is gezond.

Dromen als realiteit gaan beschouwen, is gewoon dom.

Maar je moet nooit ophouden met dromen.

Heb ik ook niet gedaan. Zelfs niet nadat ik met een oud-docent van me een gesprek had, waarbij ik de gedachte kreeg 'wil ik eigenlijk wel acteur worden?'

Aangenomen worden op De Acteerschool Rotterdam is deel 1 van de droom.

Maar ook, jezelf aan kunnen kijken in de spiegel en kunnen zeggen: "I did it."

However, The Beatles zongen het al: I get by with a little help from my friends.

Mensen die niet ophielden met geloven in mij: mijn nederige dank.

Praise God.

Afstuderen

Wat is dat toch een raar fenomeen. Afstuderen.

Je hebt een paar weken ontzettend veel stress (geloof me, je wordt er niet vrolijk van), om vervolgens klaar te zijn. Met je studie. Pats boem. Klaar. Papiertje en gaan.

Zo'n raar idee! Wat moet je gaan doen dan?

Niet dat ik geen ideeën heb:

- Acteerschool

- Trainingsacteur worden

- Theaterworkshops geven in Zeeland

- Engels les geven in China

- Wereldreis

- Ontwikkelingswerk in Afrika

Plaats in de reacties wat jij het beste idee vindt. Wie weet ga ik er wat mee doen...

Track: Cultural Vibe - Ma Foom Bey

Politiek

Onlangs met een maat een briefwisseling gehad over socialisme.

Hij is een fanatiekeling, zo mag ik het wel zeggen, en heeft me laten zien dat er andere dingen op deze wereld zijn dan alleen maar onze zogenaamd 'geslaagde' westerse samenleving.

Hij liet me nadenken over de maatschappij en de wereld waarin we momenteel leven, en ik kon alleen maar tot de conclusie komen: op dit moment werkt het niet, in het verleden werkte het niet, zal het ooit gaan werken?

Je zou bijna gaan denken dat ik een pessimist ben geworden, maar niets in minder waar! Ik zie namelijk ook alle goede dingen die deze wereld ons te bieden heeft, en ben ervan overtuigd dat we deze positiviteit wat meer uit moeten dragen naar elkaar. Uiteraard heeft dit ook te maken met positieve psychologie. 75 % van alle doen en laten van de mens zit tussen je oren. Je goed voelen over jezelf, je gezond voelen, gezond leven, denken aan je medemens, het is allemaal een kwestie van uitstraling. En daar heeft zoiets als The Secret geen f___ mee te maken. Die richt zich alleen maar op de 'Law of Attraction'. Als het gebracht zou worden als een pamflet voor meer positieve psychologie, zou het geen bestseller geworden zijn, maar zou iedereen er wat aan gehad hebben. Maar goed, zo denk ik dan weer.

Afstudeerstress krijgt de komende weken een hoogtepunt.

Ik ga weer aan het werk.

Salut!

School

Weer terug op school, na de week even niet. Maar damn, wat raak je er vreselijk snel uit als je even niet gaat!
Zoals jullie weten, was ik voorheen een luie ass die wachtte tot het aller- aller- allerlaatste moment met het starten aan een project. Dan ging ik 1 week als een trein, maakte alles af, was 3 dagen ziek en dan begon het hele verhaal weer van voren af aan. Maar not anymore!
Ik plan, ik werk elke dag een beetje, zorg ervoor dat dingetjes netjes af zijn en ben punctueel om 9:30 op school (zelfs nu ik geen les heb).

Maar het wil nu gewoon even niet! En dan is frustrerend, zeker als je bedenkt dat over 2 weken alles af moet zijn. Mijn leven over 2 weken:
- 22 mei: auditie
- 23 mei: als ik geluk heb, nog een auditie
- 25 mei: inleverdatum scriptie
- 28 mei: inleverdatum essay
- 28 mei: eindpresentatie drama
Dus alles in 1 week! Maar, we geven nooit op. We komen er wel. Auditie knallen, scriptie afmaken, allesj komt goed (in Najib-taal).

Maar een beetje steun is welkom!

Berlijn & steekkaarten

Beste lezer,

Ditmaal een blog in briefvorm. Niet omdat me dat nou zo vreselijk interessant leek of überhaupt boeiend, maar gewoon omdat ik daar zin in had.

Zoals je na het lezen van deze zin weet, ben ik zojuist teruggekeerd uit Berlijn. Berlijn is de hoofdstad van Duitsland en is zo ongeveer de stad met de meeste historie ter wereld. Wat daar allemaal gebeurd is, niet voor te stellen. De Weimar Republiek is er uitgeroepen, Hitler nam er officieel de macht, het is vrijwel volledig platgebrand tijdens WOII, er heeft een jaar of wat een enorme muur dwars doorheen gelopen en is daarna nooit meer helemaal de oude geworden. Inmiddels is het één van de centra van 'hip' Europa en kun je je niet meer vertonen als je er niet geweest bent. Ik persoonlijk vind het gewoon een supertoffe stad, omdat er zo vreselijk veel te zien is.

We zaten weer (net als vorig jaar) in Prenzlauer Berg, een wijk vlakbij Mitte. Oftewel, voormalig Oost. In het 'goede' gedeelte van de stad dus. Niet omdat ik zo socialistisch gezind ben, maar simpelweg omdat er in Oost veel meer te beleven valt. West is het toppunt van modernistisch kapitalisme, met zijn Potsdamer Platz en ambassadewijk in Tiergarten. Oost daarentegen is met Unter Den Linden, het Museuminsel en de Fernsehturm een parel in het oog van de toerist.

Ik heb bij KaDeWe, het Kaufhaus des Westens (grootste warenhuis van Europa) een pakje met steekkaarten gekocht. Toch maar eens schrijven op zijn Nabokov's. Ben ermee begonnen, het is niet zo'n spannende ervaring als je zou denken.

Lieve lezer, ik heb je veel te vertellen over Berlijn. Maar ik wil je vooral zeggen, als je een citytrip in Europa wilt gaan maken, en Berlijn zit bij de keuzemogelijkheden, overweeg het dan nog eens. Je zult er geen spijt van krijgen.

Gegroet,

T.

Berlin

Morgen ga ik terug naar de Heimat.

Terug naar de plaats waar de geschiedenis zo ongelooflijk zijn littekens heeft achtergelaten, dat je het op straat praktisch kunt ruiken. Waar oud en nieuw door elkaar heen scheuren als een olievlek voor de kust van Louisiana. Waar ze van de Koude Oorlog een toeristische attractie hebben gemaakt; bij Checkpoint Charlie kun je op de foto met zogenaamde 'soldaten' en is er een vreettent die 'Snackpoint Charlie' heet. Waar ze oeroude gebouwen afwisselen met hypermoderne (Berliner Dom en het Sony Center). Waar Hitler door de straten heeft gekruist, net als Kaiser Wilhelm, Marlène Dietrich, John F. Kennedy, Ronald Reagan, Mikhail Gorbatsjov, David Bowie en vele anderen.

"Ich hab noch einen Koffer in Berlin" en daarom ga ik terug. Berlijn bruist, het kolkt, het stoomt, het pompt, het racet, het verwildert, het overweldigt, het verwart.

Daarom houd ik er zo van.

Berlin, jetzt geht's los!

Q

Rotterdam.

Normaliter een stad vol zooi, troep, trams en een occasional mooi oud pand.

Maar op 30 april verandert Rotterdam.

Een transformatie.

Een gigantische troep van het grootste schuim van de stad, wat normaal gesproken verblijft in de diepst weggestopte krotten en krochten, hoeken, gaten en verlaten antikraakpanden, trekt massaal met een nog grotere gigantische troep ZOOI richting de plaatsen waar de vrijmarkt gehouden wordt. Er worden schoenen uitgestald, oude kleding, voedsel, boekjes, lampen, kasten, vreten, schilderingen, borduurwerken, videogames, koek&zopie, kaas, koekhappen, spijkerpoepen, zakdansen, buurmannetje-pesten-met-schreeuwen-alles-voor-10-cent-! en ga zo maar door.

Het is een ongelooflijke chaos.

De mensen die zich distantiëren van de vrijmarkt begeven zich naar de Beurs en omgeving. Daar staan namelijk 'indianen', die feitelijk gesproken hun eigen vrijmarkt staan te houden. De ene indiaan staat muziek te maken met een schitterende tooi op zijn hoofd en échte 'tribal' schilderingen op zijn gezicht; de andere indiaan heeft een stalletje met Michael Jackson t-shirts; de volgende verkoopt echte indiaanse genuine handmade Korean armbandjes met teksten als 'Club Brugge' en 'Standard Luik' (dat je ook denkt, anders maak je bandjes met 'Sparta')...

Kortom, het is weer Queensday Title Wave!

Aan mij niet besteed. Bij Dorian koninginnenacht doorgebracht, met Kolonel Puf en veel bier; gisteren overdag uitgebrakt, om vervolgens de wijn weer op te pakken bij Ana, samen met haar, Rodney en oude metal.

Toch wel leuk, zo'n dag.

Lente

April, come she will

When streams are ripe and swelled with rain;

May, she will stay

Resting in my arms again.

June, she'll change her tune,

In restless walks she'll prowl the night;

July, she will fly

And give no warning to her flight.

August, die she must

The autumn winds blow chilly and cold;

September, I'll remember,

A love once new has now grown old.

Tekst & muziek: Paul Simon

Herstart / Doorstart / Nieuwe start

Ik heb ervoor gekozen het blog nieuw leven in te blazen.

Dus blijf vanaf nu volgen. Er gaan weer dingen gebeuren. Het gaat anders worden dan de dingen die je van me gewend bent. En sommige dingen blijven gewoon lekker hetzelfde. Matter of fact, ik weet eigenlijk nog helemaal niet wat er gaat komen. Dat zie ik t.z.t. wel weer.

Ik heb voor vandaag een lekker nummertje om te luisteren, terwijl de zonnestralen zachtjes op je gezicht prikken, je huid verwarmen en je zorgen langzaam doen verdwijnen. Het is een track die bekend is gemaakt door The King, deze uitvoering is van The Orioles.

Crying in the Chapel. Click.

Smaak

Zo snel mogelijk de nare smaak van die audities weg. Coca Cola helpt. Coca Cola Vanilla helpt nog beter.

Nu De Acteerschool nailen. HA! Eerst maar weer even het zelfbeeld opkrikken.

Dan maar een levenswijsheid van Dorothy Parker. Aangegeven door Tim (dank):

Het leven is mooi en het leven is fijn
De wereld een lustoord van vrede
En liefde is trouw, zoals liefde moet zijn
En ik ben de Koning van Zweden.

Amen.

Ode

Aan één van de mooiste actrices die ik ken.

Kristen Bell.

Long time!

Lange tijd geleden dat ik iets gepost heb. Wordt weer eens tijd.

Ik zit op school, het is 9:38 uur. Ik ben 38 minuten geleden hier aangekomen in Amersfoort, om er vervolgens achter te komen dat ik pas om 10 uur moest beginnen. Vandaar dat ik nu dus mijn tijd verdoe... ik bedoel, jullie vermaak met een klein berichtje om de dag goed mee te beginnen.

Ik lees momenteel 'Crime & Punishment' van Fjodor Dostojewski (of Dostoevsky, of Dostojevski, of Dostojewsky, of Dostoyevsky). Misdaad & Straf, zo heet het ook wel. Het gaat over een jonge knul, Rodion Romanovitch Raskolnikov, die een dubbele moord pleegt en vervolgens heel langzaam wegzinkt in zijn eigen schuldgevoel.
Het is een erg mooi boek, maar wel even flink doorbijten. Het is niet zo dik, 460 pagina's (wat voor Russische schrijvers écht kort is), maar het is een pittig verhaal. Dostojewski was een filosoof alsmede een begaafd auteur en dat maakt het verhaal ingewikkeld. Er zitten veel lagen in de personages en dat is erg boeiend. Er zijn veel verwijzingen, waardoor de noten (die achterin het boek uitgelegd worden) erg bruikbaar zijn.
Leesbaar is het absoluut, het is niet voor niets een hoogtepunt in de wereldliteratuur. Maar je moet er wel voor zitten. Normaal lees ik een boek per week, met dit juweeltje ben ik toch alweer 4 weken bezig. Maar ik heb hem bijna uit!

Zometeen roept toch alweer de plicht. De les om 10 uur. Toch wel fijn.

Oh, en by the way, Sanne is zó ongelooflijk de Mol. Dat kan niet anders. Ze speelt het ene moment overduidelijk als Mol, om vervolgens 5 jokers en 1000 euro in te zetten, terwijl ze doet alsof ze 'zoooooo onzeker' is. MOL!

Change #2

In het vorige bericht een kleine agenda. Hier de update.

6 februari: Auditie Arnhem (Niet door)

Maart: 2e ronde Amsterdam

April: Auditie De Acteerschool Rotterdam

April: Voorstellingen 'Geef Me Vleugels' (Flyer komt binnenkort)

Juni: Afstuderen

Change

Je merkt toch aan veel dingen om je heen dat de wereld aan het veranderen is. Ineens ben je vierdejaars en ga je binnenkort afstuderen. Damn... Daarnaast ben je dan ook nog eens bezig om aangenomen te worden op een nieuwe vier jarige voltijd opleiding. Damn... Maar daar zit 1 troost in, als DK nou ook volgend jaar weer gaat studeren, zijn we tegelijkertijd klaar. Montréal, here we come!!!

Maar ook buiten mijzelf verandert er veel. Nederland is niet meer tolerant. Punt. Meer wil ik er niet over zeggen.
Mensen zijn ineens zwanger en shit. Dat is soms weleens schrikken, maar vaak ook wel tof. Toch een nieuwe generatie die eraan komt. Best wel grappig. Nu moet ik nog oom worden. Dat lijkt me tof. 'Oom Thijs'. Hehe. Dat is best leuk.
Mensen gaan samenwonen en trouwen en alles. Mij nog niet gezien hoor. Ik moet eerst maar eens uit dit huis zien te komen. Maar ja, geen monnaie he. Dan is het al snel lastig.

De wereld is aan het veranderen. Maar niet ten goede. Laatst in de Groene Amsterdammer een artikel met een groene en een rechtse politicus. De groene zegt dat we harder moeten werken aan het milieu. Kan ik me in vinden. De rechtse zegt dat 'de bomen nog nooit zo gegroeid hebben en het gras nog nooit zo groen is geweest.' Ehmm.. excuse you? Kijk even naar buiten! Groen? De wereld om ons heen is asgrauw aan het worden! Het is een samengesmolten teringbende van uitlaatgassen, broeikasgassen en darmgassen! Niks groen!
Optimisme is een schone zaak, maar dit slaat echt nergens op. Het gaat niet goed met de wereld, en je bent een oliedomme struisvogel als je roept van wel.
Daarom zal ik (mocht ik ooit nog eens een rijbewijs scoren) nooit iets anders dan hybride/elektrisch gaan rijden. Een Honda Civic Hybrid of een nieuwe Prius? Vind ik geen slechte keus. Hell yeah, gimme one. Zelfs de Honda Insight vind ik wel kunnen. In Amerika zijn nog veel meer hybrides op de markt. Dus, Darshan, we moeten. Of we nou willen of niet. Willen we gewoon hybride rijden én keus hebben tussen meerdere toffe modellen, moeten we naar de US. Ik wilde het eigenlijk niet, begon Nederland wel tof te vinden, maar er zit niks anders op.

6 februari: 1e ronde Arnhem
Maart: 2e ronde Amsterdam
14, 15, 16 april: voorstellingen 'Geef Me Vleugels' in Amersfoort (Komt allen!)

De Roy

Edwin. Wat een ongelooflijk figuur.

Ik zit Pauw & Witteman te kijken, met een glaasje whiskey erbij, niks aan het handje. Komt ie. Edwin de Roy van Zuydewijn. Ex-prins. Ex-man van het kleinste prinsesje wat we hebben. De cocktail. Margarita. Cocktail is wel lekker, het prinsesje iets minder...

Hij zit daar omdat hij een juridische zaak had aangespannen, omdat ze zouden zijn afgeluisterd. Met een schroefje ofzo. Et cetera. Ze zijn inmiddels gescheiden, De Roy heeft nog steeds geen baan (hehe, wat een luiwammes, zou hij een uitkering krijgen) en hij roept nu tegen iedereen die het wil horen dat hij systematisch tegengewerkt wordt. Door wie, vraag je je misschien af. Ja, goeie vraag. Hij zegt door de media, door de leidinggevenden van bedrijven en door de regering. Oké, ten eerste, als je de media tegen je in het harnas jaagt, bent je de lul. Dan gaan ze er ook alles aan doen om je te sarren. Kijk naar Louis van Gaal. Leidinggevenden van bedrijven? Laat me niet lachen. Die hebben echt wel wat beters te doen dan zich bekommeren om een narcistische aandachttrekker als Edwin. En de regering? Die hebben het echt veel te druk met gesodemieter over de Irak-oorlog. Die gaan echt geen spoeddebat beleggen om te praten over hoe slecht het wel niet gaat met de Nationale Huilbaby.

Ik zeg: Edje, stel je niet zo aan. Hij brulde iets over een baan in het buitenland. Heel goed. Blijf daar dan. We moeten je hier niet. Dat zegt de Nationale Ombudsman, dat zeggen wij. Superdoei, nou wegwezen.

Voor mij is er maar 1 De Roy van Zuydewijn. Namelijk H.J. de Roy van Zuydewijn, die Shakespeare heeft vertaald en daar de Martinus Nijhoff prijs voor heeft gekregen.

The New Year

2010 is officieel negen dagen oud. En negen dagen zijn het zeker geweest.

Ik ben weer begonnen met school en dergelijke (waaronder mijn ondernemingsplan van vorig jaar, wat nu af is, kudos for me!) en met repeteren voor mijn stuk.

En weet je, het gaat lekker. Het gaat goed. Alles is een beetje rustig, ik heb af en toe wat dagen vrij, heb af en toe even niks te doen, even een boek lezen, en you know, just living the moment.

Maar binnenkort... gaat het hele circus van start.

16 januari: auditie in Amsterdam. Toneelschool. Ik knijp hem als een motherfucker, want ja, je weet het niet hè. Dan begint over een paar weken het afstudeergeweld. Ook daarvoor ben ik niet echt klaar. Ik heb nog steeds geen idee, maar moet er toch wel aan gaan zitten. Dan, over 4 weken, auditie in Arnhem. Ook daar is het een grote zwarte vlek. Wat kan ik verwachten? Nog nooit auditie gedaan daar, dus ja... Spannende tijden dus!

Maar op de één of andere manier, is het ook wel positief spannend. Een beetje excitement, weet je? Een beetje spanning, zodat ik weer wat adrenaline kan voelen. Chillen is leuk, maar weken achtereen? Hell no. Niks voor mij. Dat avontuur roept me dude!

Ik houd iedereen op de hoogte van de voortgang uiteraard. The countdown has begun.