Zwarte Gat?

Na zes en een halve week knallen is er dan ineens (onderbroken met de normale routine van twee dagen per week werken) een gat. Vrijheid, zouden sommige mensen het zeggen. Maar Dennis zei van de week heel toepasselijk: "Ik zat op de bank en bedacht me ineens dat ik niks te doen heb."

Zo voelt het voor mij ook een beetje. Ik heb niets te doen! En dan zit je ineens met jezelf. Opgescheept, zo zou ik het niet willen noemen, maar dan moet je jezelf een beetje vermaken. Biosje pakken, boekje lezen, vrienden bellen, koffie leuten. Gatverdamme! Ik vind het maar niks. Nog niet, mind you. Ik ben gewoon ontzettend aan het afkicken en aan de vakantie aan het wennen. Dat kan zomaar drie weken gaan duren. Stel ik me aan, zegt u? Ja, misschien. Maar als ik eventjes mijn agenda terugsla en mijn schema van de afgelopen weken zie, dan gaat mijn adrenaline nog pompen. Mijn hemel, in een paar weekjes twee voorstellingen in elkaar zetten, acht optredens gehad (Woyzeck een keer, Hotel de Paris een paar keer, de Wasps in Amsterdam, de Nieuwe Oogst), laatste lessen van school, werken werken, mijn hoofd tolt er nog van. Wat een heerlijke tijd.

En na hard werken is het goed rusten. Ik rust op een paar van de kleine lauweren die mij ten deel zijn gevallen. Wat is het waanzinnig om van zoveel mensen zoveel positiviteit te krijgen in zo'n korte tijd. Enthousiaste mensen bij Hotel de Paris, enthousiaste mensen in Amsterdam, enthousiaste mensen bij Woyzeck, enthousiaste mensen bij de Nieuwe Oogst. Je gaat zomaar denken dat je talent hebt.
Maar die zin zegt het eigenlijk al: enthousiaste mensen. Ik wil podiumkunstenaar worden en dan zijn de mensen die je komen bekijken van onschatbare waarde. Je kunt jezelf ontzettend interessant vinden, maar als het publiek het niks vindt, of erger nog niet komt opdagen, dan blijf je heel alleen over. Dus daarom ben ik zo dankbaar voor al die mensen, bekend en onbekend, die zijn komen kijken. Die hun geest een paar minuten openstellen om mijn gedachtegoed erin te laten komen. En die daarna zelfs even met me komen praten erover. Dat is waar je het voor doet. De reacties van mensen.

En ja, dat moet ik de komende weken even missen. Eventjes op mezelf teruggeworpen. Wat prima is. Ik heb mezelf genoeg te vertellen. Even opladen voor het derde jaar. Het derde jaar van de nog steeds voortdurende droom. Ik hoop dat ik volgend jaar net zoveel publiek mag hebben.