Wat zien ik? Bij de maandageditie van De Wereld Draait Door zit Hans Beerekamp (bekend van NRC Handelsblad, ik ken hem ook niet) te vertellen over de clown van België. De goede man had afgelopen week ineens zin om een aantal onschuldige kinderen en een begeleidster af te slachten in een kinderdagverblijf in Dendermonde. Persoonlijk was mijn eerste gedachte "hoe kan zo'n man dat doen en waarom moet het weer in België zijn", maar het ging in deze reportage over de vergelijking die wordt getrokken doordat Kim de Gelder (zoals de knaap heet, ik doe niet aan censuur) zich had geschminkt zoals de Joker (wijlen Heath Ledger) dat had gedaan in The Dark Knight.
Ze lieten een aantal keer scènes zien uit de film en trokken constant de vergelijking hoe de Joker te werk zou zijn gegaan, omdat De Gelder dus niet praat. Allemaal speculaties over de vraag of het misschien te ver gaat dat kinderen dit soort films mogen zien en dergelijke, terwijl ik denk "ok, jullie trekken nu de vergelijking met een Hollywood-film". In hoeverre zijn zij dan verantwoordelijk voor die beeldvorming voor kinderen? Vandaag ook weer, ja, de moordenaar zou Grand Theft Auto IV gespeeld hebben. NOU EN? Big deal mensen, dat soort games worden aan de lopende band gespeeld, denk ik dan.
Ik voelde me even heel dichtbij die films waarin altijd wordt gezegd: "Het lijkt nu zo erg op de stripboeken dat ik er eng van wordt." Nou, Burt Reynolds, anders ik wel. Ik vond de vergelijking echt eng. Alleen maar omdat de moordenaar precies een jaar en een dag na de dood van Heath Ledger op pad ging (kudos voor de misleidende boodschap, moordenaar) en omdat hij met een mes te werk ging. Volgens mij is hij niet de eerste mafketel die geschminkt met een mes op pad gaat om de boel eens flink overhoop te halen. Strips lezen, prima, doe ik ook, maar komop. Dit is toch even wat anders.
maandag 26 januari 2009
donderdag 22 januari 2009
Japanse cinema
Een weinig bekend onderdeel van de internationale filmwereld (voor de mensen die alleen commerciële films kijken dan, no offense) is de Japanse cinema. En dan heb ik het op zich niet over remakes van Japanse films, zoals The Ring en The Grudge en dergelijke.
Echte Japanse cinema is heel intrigerend, omdat ze bijv. thema's behandelen die daar heel gewoon zijn en hier totaal nieuw. Dat komt door hun eeuwenoude tradities en natuurgodsdiensten, die daar in de cultuur geworteld zitten zoals hier hutspot en haring met wittebrood.
Er zijn een paar grote genre's, waaronder cult-horror (zoals Battle Royale) en kaiju (monster films, zoals Godzilla, King Ghidorah, en een heel recente Westerse variant, Cloverfield). Animatie is ook een belangrijk onderdeel, waaronder films als Metoroporisu (Metropolis) uit 2001 en natuurlijk het wereldberoemde Akira uit 1988.
Wat veel gebeurd is in de vorige eeuw, is remakes maken. Van Shichinin no samurai is The magnificent seven gemaakt, van Ringu is The Ring gemaakt, Ju-On is beter bekend als The Grudge en Gojira is bij ons beter bekend als Godzilla. Wat jammer is van remakes is dat het vaak de kwaliteit en de specifieke spanning van de oorspronkelijke film wegneemt, zoals bij bijvoorbeeld The Ring het geval is. Geloof me, The Ring is niet half zo spannend als Ringu. Van sommige films is geen remake te maken. KT, over de kidnap van Kim Dae-jung (een Koreaanse politicus) is een ijzersterke film over de psychologie achter de kidnap van een volledig rechtschapen, rechtvaardig man. Ook Battle Royale is moeilijk te overtreffen. Deze film gaat over een wet die zegt dat 1 keer per jaar een schoolklas naar een verlaten eiland moet, waar ze elkaar 1 voor 1 moeten afslachten (hoe kom je erop inderdaad). Een film die wordt geroemd als 1 van de beste films aller tijden, die ik thuis heb liggen (maar nog niet gezien heb) is Tokyo Story van Yasujiro Ozu. Een drama over een oud echtpaar die van het land naar Tokyo gaan om hun kinderen te ontmoeten. Op het moment dat ze arriveren, blijken hun kinderen zo opgeslokt door het stadsleven dat ze amper omkijken naar hun ouders (wat heel erg is in die cultuur, je zorgt voor je ouders). Edit: Ik heb hem inmiddels gezien, erg indrukwekkend.
Zo zie je, ook andere landen als Amerika bieden interessante films. Laten we het de volgende keer eens over Italië hebben. Voor nu, domo arigato en sayonara (vriendelijke bedankt en tot ziens).
Echte Japanse cinema is heel intrigerend, omdat ze bijv. thema's behandelen die daar heel gewoon zijn en hier totaal nieuw. Dat komt door hun eeuwenoude tradities en natuurgodsdiensten, die daar in de cultuur geworteld zitten zoals hier hutspot en haring met wittebrood.
Er zijn een paar grote genre's, waaronder cult-horror (zoals Battle Royale) en kaiju (monster films, zoals Godzilla, King Ghidorah, en een heel recente Westerse variant, Cloverfield). Animatie is ook een belangrijk onderdeel, waaronder films als Metoroporisu (Metropolis) uit 2001 en natuurlijk het wereldberoemde Akira uit 1988.
Wat veel gebeurd is in de vorige eeuw, is remakes maken. Van Shichinin no samurai is The magnificent seven gemaakt, van Ringu is The Ring gemaakt, Ju-On is beter bekend als The Grudge en Gojira is bij ons beter bekend als Godzilla. Wat jammer is van remakes is dat het vaak de kwaliteit en de specifieke spanning van de oorspronkelijke film wegneemt, zoals bij bijvoorbeeld The Ring het geval is. Geloof me, The Ring is niet half zo spannend als Ringu. Van sommige films is geen remake te maken. KT, over de kidnap van Kim Dae-jung (een Koreaanse politicus) is een ijzersterke film over de psychologie achter de kidnap van een volledig rechtschapen, rechtvaardig man. Ook Battle Royale is moeilijk te overtreffen. Deze film gaat over een wet die zegt dat 1 keer per jaar een schoolklas naar een verlaten eiland moet, waar ze elkaar 1 voor 1 moeten afslachten (hoe kom je erop inderdaad). Een film die wordt geroemd als 1 van de beste films aller tijden, die ik thuis heb liggen (maar nog niet gezien heb) is Tokyo Story van Yasujiro Ozu. Een drama over een oud echtpaar die van het land naar Tokyo gaan om hun kinderen te ontmoeten. Op het moment dat ze arriveren, blijken hun kinderen zo opgeslokt door het stadsleven dat ze amper omkijken naar hun ouders (wat heel erg is in die cultuur, je zorgt voor je ouders). Edit: Ik heb hem inmiddels gezien, erg indrukwekkend.
Zo zie je, ook andere landen als Amerika bieden interessante films. Laten we het de volgende keer eens over Italië hebben. Voor nu, domo arigato en sayonara (vriendelijke bedankt en tot ziens).
maandag 19 januari 2009
House search
Samen met Enrico en Charles ben ik bezig met het zoeken naar een huisje. Om uiteenlopende redenen willen we alle drie het ouderlijk nest gaan verlaten en vandaar dat we onze krachten gebundeld hebben en op zoek zijn gegaan naar een appartement in Rotterdam.
En ik kan je zeggen, dat valt nog niet mee. Verschillende sites afgespeurd (ik noem geen namen in verband met copyright, maar denk aan Kamernet, Funda, Ad Hoc etc) en we hebben inmiddels op een paar huizen gereageerd. Toen kwam afgelopen zaterdag het moment dat we ons eerste huis gingen bezichtigen. Om 12:15, Delfshaven. Op de site was beschreven dat het een maisonette betrof (een schandalig duur woord voor een appartement met twee verdiepingen) en dat het direct boven allerhande winkels lag en dergelijke. Ook stond erbij beschreven dat het huis in redelijke staat van onderhoud was. Dus wij met knikkende knieën daarheen.
Ja, het viel dus redelijk tegen. Wel was het een soort heerlijke sfeer die alleen huizen uit de jaren dertig uitstralen, met een houten vloer en gaskachels.
Helaas dat het hem niet geworden is, er waren niet genoeg kamers om ons alledrie van ruimte te voorzien, maar we geven niet op! We gaan gewoon door en hebben alweer een nieuw pareltje op het oog. Ditmaal is het niet alleen een prachtige maisonette, maar het is volledig gerenoveerd. Dus duim voor ons!
Voor artiesten: als je niet weet wat je met je publiek moet doen, neem dan de wijze woorden van Donald O'Connor uit Singin' in the Rain (1952):
"Make 'em laugh, make 'em laugh
Don't you know everyone wants to laugh!"
En ik kan je zeggen, dat valt nog niet mee. Verschillende sites afgespeurd (ik noem geen namen in verband met copyright, maar denk aan Kamernet, Funda, Ad Hoc etc) en we hebben inmiddels op een paar huizen gereageerd. Toen kwam afgelopen zaterdag het moment dat we ons eerste huis gingen bezichtigen. Om 12:15, Delfshaven. Op de site was beschreven dat het een maisonette betrof (een schandalig duur woord voor een appartement met twee verdiepingen) en dat het direct boven allerhande winkels lag en dergelijke. Ook stond erbij beschreven dat het huis in redelijke staat van onderhoud was. Dus wij met knikkende knieën daarheen.
Ja, het viel dus redelijk tegen. Wel was het een soort heerlijke sfeer die alleen huizen uit de jaren dertig uitstralen, met een houten vloer en gaskachels.
Helaas dat het hem niet geworden is, er waren niet genoeg kamers om ons alledrie van ruimte te voorzien, maar we geven niet op! We gaan gewoon door en hebben alweer een nieuw pareltje op het oog. Ditmaal is het niet alleen een prachtige maisonette, maar het is volledig gerenoveerd. Dus duim voor ons!
Voor artiesten: als je niet weet wat je met je publiek moet doen, neem dan de wijze woorden van Donald O'Connor uit Singin' in the Rain (1952):
"Make 'em laugh, make 'em laugh
Don't you know everyone wants to laugh!"
zaterdag 17 januari 2009
'Doe je ding'
Zei een vriend van me laatst. En toen ik er eens goed over na ging denken, dacht ik erover na. Ik dacht wat toch de gedachte achter die uitdrukking is. Doe je ding. Als in: Je hebt een ding waar je iets mee kunt doen en je wordt aangespoord dat te doen? Je krijgt een ding toegestuurd waar je iets mee moet kunnen?
Ik zeg, mensen, laten we het allemaal niet meer doen en gewoon zeggen: "Doe wat je wilt." Of zo iets.
Dan iets heel anders. Herinner je je Family Guy nog? Nog een heerlijk stukje speciaal voor jullie! De lazy-ass viewers die zelf niks zoeken! Prima!
Ok, zonder gekheid. Scène: Brian (de hond) heeft net Meg (de dochter) afgewimpeld, omdat zij verliefd op hem was en hij daar geen trek in heeft. Zij maakt voor hem een taart, waarvan blijkt dat er haar van haar in zit. Ja, inderdaad. Eet smakelijk. Entree Stewie. (De grap draait voornamelijk om hoe hij 'cool whip' uitspreekt. Voor mensen die cool whip niet kennen, klik.)
Ik zeg, mensen, laten we het allemaal niet meer doen en gewoon zeggen: "Doe wat je wilt." Of zo iets.
Dan iets heel anders. Herinner je je Family Guy nog? Nog een heerlijk stukje speciaal voor jullie! De lazy-ass viewers die zelf niks zoeken! Prima!
Ok, zonder gekheid. Scène: Brian (de hond) heeft net Meg (de dochter) afgewimpeld, omdat zij verliefd op hem was en hij daar geen trek in heeft. Zij maakt voor hem een taart, waarvan blijkt dat er haar van haar in zit. Ja, inderdaad. Eet smakelijk. Entree Stewie. (De grap draait voornamelijk om hoe hij 'cool whip' uitspreekt. Voor mensen die cool whip niet kennen, klik.)
Oh ja, die site. Heet Hulu, klinkt allemaal prachtig. Je kunt gratis op die site je favo series checken. Dus niet, vriendelijke vrienden en vriendinnen. Alleen in de States... laat het post-Bush tijdperk beginnen...
dinsdag 13 januari 2009
De waarheid over dingen
De waarheid over sommige dingen. De waarheid over het feit dat ik afgelopen zondag ineens merkte hoe lui ik ben geworden en mijn sociale omgeving met mij.
Er was een tijd, toen fietste ik alles. Ik reed het ritje naar school 5 dagen per week (soms meer, als ik weer eens wat was vergeten), ik reed naar de McDonald's (iets verder dan school), ik reed eens naar de Oosterhof (voor niet-Rotterdammers, een groot winkelcentrum, beter bekend als Alexandrium I), ik fietste soms zelfs helemaal naar Rotterdam.
Dat is inmiddels een lange lange tijd geleden (drie jaar). Nu heb ik dat prachtige plastic pasje, waar mijn prachtige foto op staat (die je vijf minuten voordat je het pasje ophaalt laat maken, omdat je natuurlijk weer geen pasfoto's kunt vinden, terwijl je zeker weet dat je er vorig jaar ook 20 had laten maken), waarmee je stad en land af kunt rijden zonder daar ook maar 1 cent voor neer te tellen. Behalve in het weekend. Maar dat terzijde.
Toen besloot ik afgelopen zondag, goh, ik doe eens gek. Dat doe ik nooit, dus ik dacht kom, doen we maar weer eens. Ik ben op de fiets naar mijn vriendin toe gegaan. Ho, wacht, ik hoor jullie denken: Maar ze woont toch in Amsterdam??!! Idioot!!
Nee nee nee, ze was bij haar ouders in Rotterdam, daar ging ik naartoe. Niks aan de hand.
Het was een fijn fris ritje van drie kwartier met af en toe de wind in mijn rug en af en toe niet. Maar ik moet zeggen, dat viel niet mee! Met twee benen als houtblokken stortte ik bij mijn vriendin op de bank. En toen de hele lol over was en ik weer naar huis wilde keren, moest ik dat natuurlijk nóg een keer doen. Nou, ik had mijn lichaamsbeweging wel weer gehad.
Maar waarom schreef ik nou '...mijn sociale omgeving met mij...'? Nou, dat zal ik je uitleggen. Mijn sociale omgeving aan wie ik meedeelde dat ik op de fiets was gekomen, was helemaal buiten zinnen. "Wat goed van je!" en "Wat ben je een bikkel!" waren enkele van de superlatieven die aan bod kwamen. Heel plezierig, begrijp me niet verkeerd, maar je vraagt je toch wel af... ik heb een paar jaar geleden eens 10 dagen op de Parade in Rotterdam gewerkt en toen ging ik elke dag met de fiets heen en weer. Het was wel vermoeiend, maar ach, deden we niet moeilijk over.
Toch maar wat vaker die fiets pakken dan. Als ik dan maar weer zo'n complimentje krijg. Dan is het het wel waard.
Track of the day: Spybreak van Propellerheads (Jullie allen bekend van de soundtrack van The Matrix).
Er was een tijd, toen fietste ik alles. Ik reed het ritje naar school 5 dagen per week (soms meer, als ik weer eens wat was vergeten), ik reed naar de McDonald's (iets verder dan school), ik reed eens naar de Oosterhof (voor niet-Rotterdammers, een groot winkelcentrum, beter bekend als Alexandrium I), ik fietste soms zelfs helemaal naar Rotterdam.
Dat is inmiddels een lange lange tijd geleden (drie jaar). Nu heb ik dat prachtige plastic pasje, waar mijn prachtige foto op staat (die je vijf minuten voordat je het pasje ophaalt laat maken, omdat je natuurlijk weer geen pasfoto's kunt vinden, terwijl je zeker weet dat je er vorig jaar ook 20 had laten maken), waarmee je stad en land af kunt rijden zonder daar ook maar 1 cent voor neer te tellen. Behalve in het weekend. Maar dat terzijde.
Toen besloot ik afgelopen zondag, goh, ik doe eens gek. Dat doe ik nooit, dus ik dacht kom, doen we maar weer eens. Ik ben op de fiets naar mijn vriendin toe gegaan. Ho, wacht, ik hoor jullie denken: Maar ze woont toch in Amsterdam??!! Idioot!!
Nee nee nee, ze was bij haar ouders in Rotterdam, daar ging ik naartoe. Niks aan de hand.
Het was een fijn fris ritje van drie kwartier met af en toe de wind in mijn rug en af en toe niet. Maar ik moet zeggen, dat viel niet mee! Met twee benen als houtblokken stortte ik bij mijn vriendin op de bank. En toen de hele lol over was en ik weer naar huis wilde keren, moest ik dat natuurlijk nóg een keer doen. Nou, ik had mijn lichaamsbeweging wel weer gehad.
Maar waarom schreef ik nou '...mijn sociale omgeving met mij...'? Nou, dat zal ik je uitleggen. Mijn sociale omgeving aan wie ik meedeelde dat ik op de fiets was gekomen, was helemaal buiten zinnen. "Wat goed van je!" en "Wat ben je een bikkel!" waren enkele van de superlatieven die aan bod kwamen. Heel plezierig, begrijp me niet verkeerd, maar je vraagt je toch wel af... ik heb een paar jaar geleden eens 10 dagen op de Parade in Rotterdam gewerkt en toen ging ik elke dag met de fiets heen en weer. Het was wel vermoeiend, maar ach, deden we niet moeilijk over.
Toch maar wat vaker die fiets pakken dan. Als ik dan maar weer zo'n complimentje krijg. Dan is het het wel waard.
Track of the day: Spybreak van Propellerheads (Jullie allen bekend van de soundtrack van The Matrix).
vrijdag 2 januari 2009
Happy New Year
Gelukkig nieuwjaar folks.
Goede voornemens? Geen idee. Nouja, misschien toch wel. In elk geval geen voornemens waar ik me niet aan kan houden. Dingen als doel stellen die toch niet lukken. "Voor het eind van dit jaar wil ik een Oscar." Big deal, de oscars zijn in februari (zoals Homer dan zou zeggen: "D'oh!"). Nee, ik wil hooguit een beetje beter worden dit jaar. In alles.
Toch te hoog gegrepen? We zullen zien... happy new year, maak er wat van.
Goede voornemens? Geen idee. Nouja, misschien toch wel. In elk geval geen voornemens waar ik me niet aan kan houden. Dingen als doel stellen die toch niet lukken. "Voor het eind van dit jaar wil ik een Oscar." Big deal, de oscars zijn in februari (zoals Homer dan zou zeggen: "D'oh!"). Nee, ik wil hooguit een beetje beter worden dit jaar. In alles.
Toch te hoog gegrepen? We zullen zien... happy new year, maak er wat van.
Abonneren op:
Posts (Atom)