Een weinig bekend onderdeel van de internationale filmwereld (voor de mensen die alleen commerciële films kijken dan, no offense) is de Japanse cinema. En dan heb ik het op zich niet over remakes van Japanse films, zoals The Ring en The Grudge en dergelijke.
Echte Japanse cinema is heel intrigerend, omdat ze bijv. thema's behandelen die daar heel gewoon zijn en hier totaal nieuw. Dat komt door hun eeuwenoude tradities en natuurgodsdiensten, die daar in de cultuur geworteld zitten zoals hier hutspot en haring met wittebrood.
Er zijn een paar grote genre's, waaronder cult-horror (zoals Battle Royale) en kaiju (monster films, zoals Godzilla, King Ghidorah, en een heel recente Westerse variant, Cloverfield). Animatie is ook een belangrijk onderdeel, waaronder films als Metoroporisu (Metropolis) uit 2001 en natuurlijk het wereldberoemde Akira uit 1988.
Wat veel gebeurd is in de vorige eeuw, is remakes maken. Van Shichinin no samurai is The magnificent seven gemaakt, van Ringu is The Ring gemaakt, Ju-On is beter bekend als The Grudge en Gojira is bij ons beter bekend als Godzilla. Wat jammer is van remakes is dat het vaak de kwaliteit en de specifieke spanning van de oorspronkelijke film wegneemt, zoals bij bijvoorbeeld The Ring het geval is. Geloof me, The Ring is niet half zo spannend als Ringu. Van sommige films is geen remake te maken. KT, over de kidnap van Kim Dae-jung (een Koreaanse politicus) is een ijzersterke film over de psychologie achter de kidnap van een volledig rechtschapen, rechtvaardig man. Ook Battle Royale is moeilijk te overtreffen. Deze film gaat over een wet die zegt dat 1 keer per jaar een schoolklas naar een verlaten eiland moet, waar ze elkaar 1 voor 1 moeten afslachten (hoe kom je erop inderdaad). Een film die wordt geroemd als 1 van de beste films aller tijden, die ik thuis heb liggen (maar nog niet gezien heb) is Tokyo Story van Yasujiro Ozu. Een drama over een oud echtpaar die van het land naar Tokyo gaan om hun kinderen te ontmoeten. Op het moment dat ze arriveren, blijken hun kinderen zo opgeslokt door het stadsleven dat ze amper omkijken naar hun ouders (wat heel erg is in die cultuur, je zorgt voor je ouders). Edit: Ik heb hem inmiddels gezien, erg indrukwekkend.
Zo zie je, ook andere landen als Amerika bieden interessante films. Laten we het de volgende keer eens over Italië hebben. Voor nu, domo arigato en sayonara (vriendelijke bedankt en tot ziens).
1 opmerking:
Ik heb volgens mij nog nooit een Japanse film gezien, al lijkt me Ringu niet echt een geslaagd idee.. Maar mag die Tokyo Storie misschien een keertje van je lenen? Als ik Singin' in the rain heb gezien (je lijkt wel mijn persoonlijke videotheek). En als je nog goede Italiaanse films zoekt, ik heb een hele box met 5 films gekregen voor kerst. Ik zeg nu trouwens wel dat ze heel goed zijn maar dat heb ik van de NRC en mn moeder want ik heb ze zelf nog niet gezien. Maar je mag ze met alle liefde lenen.
Een reactie posten